Rozdział 68 ~ "Our World"

Dzisiaj po raz pierwszy zadedykuję komuś rozdział.

Dzisiaj mam zaszczyt powiedzieć ogromne, wspaniałe dziękuję dla

Rox xy
Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! <3

mimo wszystko, zawsze umiesz mnie pocieszyć, komentujesz moje rozdziały
i każde twoje słówko poprawia mi humor

(skarbie, przepraszam, że nie komentowałam ostatnio twoich blogów,
ale najzwyczajniej w świecie po prostu ledwo wyrabiam)

Otóż, przybywam, wraz z kolejnym rozdziałem tej historii ;)
Co do ostatniego posta organizacyjnego..
Okej, nie zakończę tej przygody. Zależy mi zarówno na tym blogu, jak i na historii, ale nie. Nie zrobię tego.
Chciałabym tylko przekazac, że jeśli Ty, siedzący po drugiej stronie, czytasz tego bloga i w pewnym sensie jest on dla ciebie czymś fajnym, czymś, co lubisz...
To zostaw ślad.
Nie ignorujcie, proszę, mojej prośby.
Każda autorka mówi, że komentarzy nie musi byc dużo, ważne, żeby ktoś to w ogóle czytał. Ale każda z nas chce otrzymac coś, co będzie mobilizowało ją do dalszej pracy, co będzie sprawiało, że zrobi jej się milej na serduchu i... Wena wtedy sama przychodzi.
Funkcja anonimowa chyba jest tu nawet niepotrzebna, bo żaden użytkownik, który nie ma konta na bloggerze, po prostu z niej nie korzysta i lekceważy to, ile pracy wkładam w każdy ten rozdział. Bo nawet, jeśli jest krótki, to staram się ile sił, żeby tylko komuś - nawet jednej osobie - się spodobał.
Ale trudno, mam jeszcze kilka innych blogów.
Czytelnicy są, a później ich nie ma i taka jest niestety gorzka prawda ;)
Ale co ja tu będę mówiła..

PS: Jeszcze jedno! Ostatnie chwile, w którym możesz  się zapisac do KONKURSU *kliknij* 

Zapraszam do czytania ♥
Besos ;*
Patty



 

Poniedziałek, 11.44

Z perspektywy Leona

-Słucham – założyłem ręce na siebie. – Dlaczego to zrobiłaś?! 

-Leon, to nie tak jak myślisz… Przepraszam, ja nie chciałam, tylko.. – tłumaczyła się Gery

-Wiesz, już ani trochę ci nie wierzę – zmarszczyłem gniewnie brwi. 

Krew buzowała mi w żyłach. Nigdy nie wybaczę Gery tego, co zrobiła. Violetta… Biedna Violetta…
Musiała przejść przez to wszystko. 

A Gery nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, co mogło się stać. Gdyby sobie coś złamała? Gdyby urażenia były na tyle poważne, że nie mogłaby już więcej zatańczyć? Dzięki Bogu, nic takiego się nie stało. Violetta miała szczęście i gdyby nie ono, już nigdy nie wstałaby z wózka. 

-Kiedy ty musisz mnie wysłuchać! – zawołała, kiedy od niej odszedłem.

-Przepraszam, ale… - odwróciłem się. – …czego tutaj słuchac? Zrobiłaś krzywdę dziewczynie, którą kocham. To coś świńskiego i nawet się nie przyznałaś. I jeszcze ten twój sztuczny uśmiech, kiedy do ciebie podszedłem…. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj, rozumiesz?

Z perspektywy Lary

-Mam! Udało nam się z Lubertem przetłumaczyć dziennik! – pisnęłam do Diego, stojącego przy oknie w naszym biurze.

-Znakomicie – rzucił niechętnie.

Zdziwiłam się jego reakcją. Sam czekał na ten przełom w śledztwie, a teraz...?

-Co to za mina? – spytałam.

-Lara, nie dokończymy tego. Nie uda nam się doprowadzić tej misji do końca.

-Czemu? – parsknęłam. – Czemu tak mówisz?

Oparł się rękami o parapet i odwrócił głowę w moją stronę. 

-Rudowłosa kryminalistka uciekła z więzienia, znajdujemy jakiś dziennik w łacinie, najwięksi agenci nie potrafili tego rozwiązac. A teraz my stoimy tu sobie i czekamy na jakikolwiek szczegół. To nie ma sensu. A z resztą, tęsknię za normalnym życiem. 

-Obiecaliśmy sobie, że kiedy tylko pomożemy rozwikłać tę sprawę, wszystko znowu wróci do normalności, czyż nie? Więc ruszaj manatki i sprawdźmy to, co przepisał nam na komputerze Lubert, okej? A później wszystko będzie tak, jak wcześniej.

 

Uśmiechnął się. Zawsze twierdził, że potrafię mu poprawić humor. 

Ale to już nie te czasy.

Nie ten moment, w którym byliśmy razem, w którym całował mnie czule na powitanie i przytulał, kiedy tylko było mi smutno.

Teraz zostały nam tyko te durne, kiepskie żarty.

-Co my tam mamy… - zaintrygował się, przeglądając plik na ekranie laptopa.

-Wiesz, lepiej pójdę wydrukować kopie. Oboje przeanalizujemy to w domu, co? – uśmiechnęłam się blado.

-Wracamy? – spytał z nadzieją.

Pokiwałam twierdząco głową.

-Jest! – krzyknął radośnie, podniósł mnie do góry i okręcił w kółko. – Nareszcie! Dziękuję, Lara. Nie wiem, jak bym sobie bez ciebie poradził.

-Nie ma sprawy, chłopie – odparłam, niby radosnym tonem.

Naprawdę chciałam go mieć tylko dla siebie.

Ale muszę to uszanować. Muszę uszanować to, że sama od niego odeszłam po tym, jak ja i Marco….

Nawet nie chcę o tym mówic.

-A, właśnie, zapomniałem… - odezwał się. – Francesca otrzymała tajemniczy list, w którym są pewne informacje… Na pewno zrobi ci się chociaż troszeczkę lepiej, kiedy je przeczytasz. 

Podał mi do rękę zwiniętą kartkę papieru. 

-Dzięki. Ale już mi ją pokazywałeś, nie pamiętasz?

-Pamiętam. Ale lepiej dokładnie przeanalizuj tekst – uśmiechnął się. – Lecę wydrukować dwie sztuki i wracamy do domu…

Na mojej twarzy po raz kolejny zagościł nijaki uśmiech.

Przeleciałam wzrokiem po tekście, a za każdym razem moja mina była coraz bardziej zaskoczona.

Czyli co…? Nie zdradziłam Diego, a ta scena z Marco… Była zainicjowana?..

Boże, i po co zrywaliśmy?!

Dobra.
Ale Diego się myli.  Wcale nie zrobiło mi się lepiej. To i tak nic nie zmieni... Bo teraz wiem, że on już nie jest tylko dla mnie.

Teraz kocha Francescę...

Z perspektywy Ludmiły

-Co jest? – spytał, kiedy opierałam się o swoją szkolną szafkę.

-Chyba nigdy nie przestanę myśleć o tym, co nas teraz spotyka – odpowiedziałam.

-Ja też zdecydowanie za często zawracam sobie tym głowę – położył rękę na moim ramieniu, przyciągając mnie do siebie. – Ale razem damy radę, tak?

-Ludmiła! Ludmiła Ferro! Gdzie jest ta Ludmiła… Ludmiła! – usłyszałam znajomy głos.

-Marotti, co ty tutaj robisz? – spytałam.

-Chodź no na chwileczkę.. – pociągnął mnie za rękę.

-Momencik – zwróciłam się do niego z uśmiechem i pocałowałam Federico w policzek. – Zaraz wracam.

Poszłam za niskim mężczyzną, trzymającym kilka teczek w swoich rękach.

-Do Studia przyszedł nowy chłopak, Feliepe. I.. Jeśli mamy dalej chociaż trochę wspomagac Studio…

-Ej – przerwałam. – Wy wcale nie wspomagacie Studia. Nadal mamy ogromne długi, a nic z tym nie robicie.

-Taak, ale dobrze wiesz, że gdyby nie my, to siedzielibyście w tym bagnie jeszcze głębiej. Dlatego masz wobec nas przysługę…Nawet jeśli, mamy kontrakt - pomachał mi kartką przed oczami.

Westchnęłam.

Mieli rację, gdyby nie oni, to już byłoby po nas. Szkoła z pewnością by dłużej nie pociągnęła. 

-Jaką przysługę? – podniosłam pytająco jedną brew.

-Do miasta niedawno wprowadził się pewien chłopak. To gwiazda telewizji, magazyny ciągle coś o nim piszą. 

-I co w związku z tym?  - parsknęłam.

Wywrócił oczami tak, jakby ta sprawa była wręcz oczywista.

-Chcemy wywołać małą falę wzburzeń. Sama wiesz, zwycięstwa i porażki.

-Możesz jaśniej? 

Zaczerpnął głęboko powietrza, sugerując, że za chwilę walnie prosto z mostu.

-Szefowie U-Mix’u chcą, żebyście byli parą.