Rozdział 69 ~ "Our World"

 Rozdział dedykuję dzisiaj Hayden ♥ 

Dziękuję ci bardzo za te długie komentarze, które umieszczasz praktycznie zawsze, pod każdym moim postem. 

Zawsze bardzo miło mi się o nich czyta <3

Warto miec taką czytelniczkę <3

Hej, hej! ♥
No cóż... Numer rozdziału... Ekhem, troszkę nietypowy.
Ale nie spodziewajcie się po mnie jakiegokolwiek rozdziału z podtekstem O NIE, NIEEE... Jeszcze nie ta pora... Buahahhah!
Hmmm...
Zdecydowanie nie umiem się złowieszczo śmiac, więc może lepiej przejdę do dalszej części.

Kochani, przypominam, że jest konkurs na OS i póki co dotarła do mnie tylko 1 praca (mianowicie Rox xy)
Dlatego no nie wiem... Jeśli nic więcej nie otrzymam, to konkurs zostanie odwołany, ale z pewnością jakoś się odwdzięczę naszej uczestniczce, publikując OS i wgl spełniając warunki MIEJSCA I  ^^

Przedłużam termin do 10 kwietnia i jest on OSTATECZNY


Dzisiaj nietypowo, bo narracja 3-osobowa, chociaż zwykle pisałam w pierwszej...
No okej, jest na tym blogu różnorodnie, nie można powiedziec :D
Trzeba nowych rzeczy próbowac ☺

Okej, to miłego czytania!
Wydarzenia troszkę się pozmieniały...
Proszę, by na końcu przeczytac notkę pod rozdziałem, bardzo pilna sprawa...
Besos ;**
Patty

Poniedziałek, 13.00

Z perspektywy Camili

-Co?! Byłeś ze mną tylko po to, żeby….

-Camila, proszę, nie gadajmy już o tym. To co między nami było ani trochę nie przypominało związku. Już dawno powinnaś się domyśleć, że mam w tym jakiś cel.

Czułam się wykorzystana, zlekceważona i oszpecona…

Jak ten drań mógł mi to zrobić?

Widział w tym tylko swój interes?

-Broduey, kiedy ja muszę porozmawiać… Jesteś pewien, że nic do mnie nie czujesz? Przecież wiesz, że zawsze stawałam po twojej stronie, bez względu na to, co się dzieje…

-Nie. Nie i już. Powiedziałem ci właśnie, że byłem z tobą tylko dlatego, żeby wzmocnić swoją karierę, a ty nadal nic nie rozumiesz? Jesteś jakąś wariatką!

Łzy stanęły mi w oczach. Miałam ochotę rozłożyć się na ziemi, zacząć walić pięściami o podłogę i kazać mu przy mnie zostać.

Ale to wszystko chyba już wygasło..

A Camila Torres nigdy nie wymięka. Pokażę mu, że jestem silna.

-Dobrze – burknęłam. – Chcę, żebyś wiedział, że tak naprawdę nigdy nie byłabym w stanie pokochać czarnucha. I może faktycznie prawidłowo określali mnie rasistką. Ale z takimi typami jak ty, to nawet ta cała Vittoria by gardziła. Ciesz się, że w ogóle cię do siebie przyjęłam.

Popatrzył na mnie kompletnie zdezorientowany. Nie znał mnie od tej strony, z resztą przy nim zawsze musiałam udawać tą grzeczną dziewczynkę.

To, że specjalnie dla niego się zmieniałam, świadczy o tym, że nigdy nie byliśmy dla siebie stworzeni. A to była jedna wielka szara, przerażająca, dobijająca, raniąca mnie wewnętrznie, pomyłka…

-Pakuj się i wynocha. Zarówno z mieszkania, jak i z mojego życia.

-Nigdy więcej do mnie nie dzwoń, Torres.

-Nie zamierzałam, nie zamierzam i nigdy zamierzać nie będę. Na takich jak ty, to ja co ranek spluwam z balkonu.

Chłopak już po chwili wyszedł z mieszkania, zabierając walizki.

Jak mogłam się tak nabrać? Czy naprawdę nie byłam w stanie nigdy zauważyć tego, że on mnie wcale nie kocha? Że to była jedna, wielka fikcja?

Szybkim ruchem otworzyłam balkon i wychyliłam się przez barierkę.

Widząc jego czerwone spodnie i kolorowy t-shirt, złapały mnie mdłości.

Otworzyłam buzię i pocisk szybko wylądował na jego głowie.

Nie myliłam się. Na takich jak on jestem w stanie co ranek spluwać .

Tym razem też się udało.

Z perspektywy Francesci

Uchyliłam drzwi swojego domu, w którym mieszkałam razem z Diego. Dzisiaj wróciłam ze Studia trochę wcześniej, bardzo mi brakowało jego obecności.

Nadal kończy tę swoją ‘’misję’’, ale to wszystko wcale mi się nie uśmiecha. Czuję, jakbym była na tym świecie sama. Gdyby nie to, że od czasu jego wyjazdu rozmawiam z Marco, to pewnie zamknęłabym  się w swoim pokoju i zajadała czekoladowe chrupki. Zawsze tak mam, kiedy się  o coś zamartwiam.

Czasami mam też wrażenie, że przez to wszystko się od siebie oddalimy. Być może nawet znowu poczuje coś do Lary i wtedy wszystko się zakończy.

Chociaż… Czy wtedy nie było nam lepiej?

Zanim Marco oznajmił, że wyjeżdża…

I kiedy wynikła ta cała sytuacja ze zdradą…

Która później okazała się być zwykłym kłamstwem i kolejną intrygą ze strony prześladowcy.. Chwileczkę, czego on właściwie od nas chce? Ciągle daje nam takie znaki, byśmy wiedzieli, że coś jest nie tak.

Ten list, upadek Violetty ze schodów, Vittoria…

Zaczynam mieć wrażenie, że to wszystko łączy się w jedną, spójną całość, ale nikt nie jest w stanie  racjonalnie tego uzasadnić. Może gdybym nieco nad tym pomyślała…

Może by mi się udało?

Położyłam na stole torebkę i włączyłam elektryczny czajnik. Jedyne, czego teraz potrzebuję, to filiżanka gorącej kawy z odrobiną bitej śmietany, cynamonu i…. Przyprawy do piernika.

Zawsze lubiłam robić rozmaite rzeczy, jeśli chodzi o desery.

Nagle poczułam się strasznie niewygodnie. Postanowiłam pójść do naszego pokoju i wyciągnąć z szafy jakieś dresy.

Wspięłam się po schodach i obojętnie otworzyłam drzwi sypialni. Widok, jaki tam zauważyłam, po prostu mnie przeraził.

-Diego?! Lara?! Co wy tu… - poczułam, jak moje serce pęka na drobne kawałki. Serce stanęło mi w gardle, zbierałam się na to, że za chwilę wybuchnę niekontrolowanym płaczem.

-Fran?! Zaraz… Zaraz ci wszystko wytłumaczę, to nie jest tak, jak wygląda!  - krzyknął.

-Jak to nie jest tak, jak wygląda?! Mój chłopak i przyjaciółka… W pokoju… Tutaj, razem – szeptałam, czując, że wyglądam jak potwór. Nienawidziłam płakać, zawsze wyglądałam jak głupia. Ale tym razem byłam do tego zmuszona i wcale się tego nie wstydziłam.

-Czemu mi to zrobiłaś, ty s*ko! – podbiegłam do dziewczyny i pchnęłam ją mocno. – I ty tak samo! Dlaczego?! – wrzasnęłam na niego.

-Słuchaj, tak wyszło, Francesca, musisz mi uwierzyć !

-Dawałam ci szansę wiele razy – warknęłam. – Teraz nie masz tu czegoś szukać. Wynocha!

Oboje zerwali się z łóżka i wzięli z półki ubrania.

-Stop – przerwałam. Wyrwałam z ich rąk koszulki i wypchnęłam na korytarz, zmuszając, by zeszli po schodach. – Na wasze szczęście zaczęło padać.

Szybkim ruchem znaleźli się za drzwiami, a ja rzuciłam im sukienkę, którą Diego niegdyś kupił mi na 18-urodziny.

-Nigdy więcej tu nie przychodź, wypizd*u. Nie chcę cię znać. I ciebie też, szmato – zatrzasnęłam drzwi.

Już nigdy nie zaufam miłości…

I , nie wiedząc czemu, nagle zaczęłam się na przemian śmiać, na przemian płakać.

Z perspektywy Ludmiły

-Wiesz, co Marotti – burknęłam. – Zastanowię się, ale nic nie obiecuję.

-Nawet jeśli , to musisz. Halooo, kontrakt.

-Okej, okej – wywróciłam oczami. – Lecę już.

Machnęłam ręką na pożegnanie i wróciłam do szafek, przy których żegnałam się z Federico. Niestety, już go tam nie było.

-Ej, wy – zatrzymałam nowych uczniów szkoły. – Przepraszam, ale… Widzieliście mojego chłopaka?

-Federico? – odezwał się jakiś chłopak, wyższy ode mnie co najmniej o głowę. – Chyba poszedł do sali z instrumentami.

-Okej, dzięki – uśmiechnęłam się i odeszłam w poszukiwaniu Fede.

-Ale zastanawiałbym się nad stwierdzeniem „mój chłopak” – mruknął pod nosem. Nie dociekając, o co mu chodziło, ruszyłam dalej.

Stukot moich szpilek był zdecydowanie za głośny, odbijał się głucho od pustego korytarza. Wszyscy ruszyli już na lekcje. Znowu się spóźnię….

Zatrzymałam się tuż przed drzwiami, odwracając głowę w kierunku pomieszczenia.

-Mówię ci, niedługo pójdzie z górki – usłyszałam jego zalotny ton. Do tej pory myślałam, że tylko do mnie tak mówi… - Ludmiła zupełnie niczego się nie spodziewa.

Przyjrzałam się dziewczynie, z którą rozmawiał.

Nagle pocałował ją namiętnie, wodząc rękami po jej plecach. Przyglądając się całej scenie, zszokowana, nie mogłam zrobić kroku w przód ani w tył. Zasłoniłam oczy dłońmi i pozwoliłam łzom polecieć. Kto to jest? Kto ośmielił się startować do Fede?...

-Boże, Violetta…

Słysząc mnie, odwrócili się oboje gwałtownie.

-Lu, co ty tu robisz? – Federico odszedł od Violetty kilka kroków, licząc na to, że nic nie widziałam.

-Ty zdrajco – wymierzyłam mu siarczysty policzek. – A ty? Myślałam, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką!

-To chyba źle myślałaś – zaśmiała się.

-Możesz mi to wszystko wytłumaczyć? – wrzasnęłam do Federico.

-Lud… Posłuchaj, ja… Miałem ci to już dawno temu powiedzieć, ale nie miałem odwagi. Już… Minęło mi. Teraz wiem, że moją prawdziwą miłością jest Violetta….

-Nie wybaczę ci …– odparłam, wybiegając z sali.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

I PRIMA APRILLIS!! <3

domyślacie się pewnie, że przedstawione tutaj wydarzenia ani trochę nie mają wpływu na opowiadanie :D Są napisane, bo... bo są ^^

1 kwietnia to nie byle jaka data ^_^ 

Emocje były?

Dawajcie znać w komach!