Rozdział 59. ~ "Our World"

I kolejny rozdział się ukazuje ^^
Mam nadzieję, że będziecie zadowoleni ;) Jest dosyc długi :D Wiele się przecież musi wyjaśnic przed wigilijnym postem ^^
Chyba więc spodobają wam się efekty :D
DEDYKACJA DLA WSZYSTKICH KOMENTUJĄCYCH, KTÓRZY MOBILIZUJĄ MNIE DO DALSZEJ PRACY <33

Wstęp
-Kłótnia Natalii i Ludmiły
-Leon prezentuje Violettcie małą niespodziankę
-Federico szczerze rozmawia z Ludmiłą
-Lara opowiada o swoim życiu i o tym, dlaczego odeszła z życia przyjaciół
-Pocałunek *o*
-FEDEMIŁA
-Fede wyjaśnia wszystko Rebece...




Poniedziałek, 14.33

-Słyszałaś? - warknęła brunetka. - Zostaw ją.
Twarz Leny natychmiast przybrała szyderczy uśmiech.
-Słuchaj Naty, to nie tak - próbowałam się wytłumaczyc. - Ona mnie..
-Nie chcę tego słuchac - zaprzeczyła. - Jak widac nadal nic nie rozumiesz. Nie zmienisz się, nigdy.
Popatrzyłam na nią oczami pełnymi żalu.
-Jak możesz mi to mówic? To ty powinnaś mnie teraz przepraszac. To ty mi nie wierzysz, chociaż uważałam cię za osobę, która zawsze mnie zrozumie. Wolę stąd iśc niż wysłuchiwac twoich zażaleń..

-Naprawdę? To nawet lepiej. Moja przyjaciółka nie byłaby do czegoś takiego zdolna.
W środku po prostu się gotowałam. Mówiła to z takim chłodnym spojrzeniem, że nie mogłam na to patrzec. Mówiła mi to prosto w twarz, zupełnie bezinteresowanie. Mimo, że wiedziała, ile złego wyrządzała mi Lena, nadal zachowywała się tak, jakbym to ja była ta gorsza.
-Dobrze - odparłam i podążyłam w kierunku drzwi.
Po chwili jednak zatrzymałam się.
-Więc - kontynuowałam. - Nie jesteśmy już przyjaciółkami.
Wyszłam z  sali trzymając ręce w kieszeniach. Łza zakręciła mi się w oku.
Z Natalią miałyśmy wzloty i upadki, ale zawsze z tego wybrnęłyśmy. Teraz już nie było odwrotu.. Nie ma szans. Nie ma szans na tę przyjaźń.
Woli swoją siostrę niż mnie, dlaczego ja mam wszystko teraz prostowac?  Jej błąd zaważył nad wszystkim... Ale też strzeliłam gafę. Mogłam nie zwracac uwagi na docinki Leny i po prostu ją zignorowac. Gdybym nieco wcześniej porozmawiała z Natalią, z całą pewnością by mnie poparła. Ale ponieważ nadal byłyśmy od siebie oddalone, nadal mi nie wierzy...
-Ludmiła, co ci jest? - usłyszałam czyjś głos.
Przekręciłam głowę i zobaczyłam Tomasa.
-Nic, odejdź.
-Nie odejdę, póki się nie dowiem - powiedział. Przypomniał mi sytuację z Leonem, kiedy pytał mnie, dlaczego płaczę... Wtedy to było spowodowane Federico i Natalią. A teraz wszyscy mają w tym jakiś udział.
Potrzebowałam się komuś wyżalic... Musiałam mu powiedziec, nawet, jeśli nie ma pojęcia, co ja teraz czuję.
Usiadłam na ławce, a on zajął miejsce koło mnie.
-Otóż.. Natalia mi nie wierzy, nie zaprosiła na wybór sukni ślubnej. Wątpię, żebym teraz była jej druhną na weselu, w dodatku Federico.. Nie ważne.. Ale świat mi się wali, a ja nie wiem, co z tym zrobic...
Nie wytrzymałam, jedna łza popłynęła po moim policzku.
-Nic się nie stało - powiedział i mnie przytulił.
Nie chciałam tego. Nie chciałam, żeby mnie obejmował. Lecz nie protestowałam, potrzebowałam wsparcia.. Potrzebowałam kogoś, kto by mnie wysłuchał. Normalnie powiedziałabym o tym Natalii, ale przecież...

Z perspektywy Violetty
-Leon, co to za niespodzianka? - spytałam.
Zakrywał mi oczy jakąś chustą. Pachniała jego perfumami... Tylko to mnie uspokajało.
Już chciałam wiedziec, co dla mnie szykuje. Prowadził mnie wciąż prosto, wcale nie skręcaliśmy.
Poczułam, jak zręcznymi ruchami odwiązuje szmatkę z moich oczu. Mimo to, że opadła już na ziemię, nadal ich nie otwierałam.
-No - zaśmiał się, widząc moją reakcję. - Przecież już możesz otworzyc oczy.
Uchyliłam jedną powiekę i zaparło mi dech w piersi. Nie mogąc uwierzyc w to co widzę, otworzyłam szeroko oczy.
-Matko - szepnęłam do siebie i popatrzyłam na chłopaka. - To twoja zasługa?
-Jak najbardziej - uśmiechnął się i rozstawił ręce, gotowy, aż go obejmę.

Nie mylił się w swoim geście, już po chwili wtulałam się w jego koszulę.
-Dziękuję.
-Nie ma sprawy - pogładził moją głowę. - Nareszcie będziemy mogli byc razem.
-A mój tata?
-Załatwię to z nim. Postaram się, abyśmy wreszcie mogli razem zamieszkac. Porozmawiam z nim jak... Ojciec i chłopak jego córki?
Uśmiechnęłam się na jego słowa. Starał się, każdy najdrobniejszy szczegół chciał dopracowac.
-To mieszkanie jest piękne - zachwyciłam się, jeszcze raz się po nim rozglądając. - Myślisz, że dobrze nam się powiedzie?
-Ba, jestem tego przekonany - złapał mnie za rękę i poprowadził w kierunku jednego z licznych pokoi.
Teraz już byłam pewna, że umie walczyc o swoje. I że umie o mnie walczyc...

Z perspektywy Federico
-Proszę pana, proszę mi tu kitu nie wciskac - odparłem. - Jestem facetem, ale nawet ja wiem, że to nie są tulipany.
-Zapewniam, że to te kwiaty!
-To może zrezygnuje - odetchnąłem. - Za rogiem jest jeszcze jedna kwiaciarnia.
Skierowałem się do wyjścia, kiedy sprzedawca ponownie mnie zatrzymał.
-No już dobrze... Dam panu żółte tulipany.
,,Wiedziałem"..
Szybko odebrałem od sprzedawcy kwiaty i, poruszając się o kuli, podążyłem w kierunku Studio.
Miałem nadzieję, że ją tam spotkam...
Musisz jej wszystko wyjaśnic, Fede...
Ty nie kochasz Rebeki. Kochasz Ludmiłę, chociaż sam nie wiesz, czemu jej tego nie mówisz. Taka jest prawda.
Jesteś jakiś dziwny... Naprawdę.
Wszedłem pospiesznie do Studio i skierowałem się w stronę jednej z sal. Spodziewałem się jej tutaj. Miałem tak wielką nadzieję, że tam będzie. Chciałem wręczyc jej kwiaty, za wszystko przeprosic i opowiedziec o tym, co czuję. A na koniec pocałowac tak, jak to robiłem dawniej.
Marzenia...

Z perspektywy Ludmiły
-Tomas, puśc mnie już - odepchnęłam go. - Potrzebuję wsparcia, nie jestem z firmy "Dziewczyna w 5 minut".
Wstałam pospiesznie, otrzepałam się i odeszłam, nie oczekując na żadne wyjaśnienia.
Niech nie robi ze mnie nie wiadomo kogo. Wbrew pozorom, trzymam się swoich uczuc. Tak łatwo się o ludziach nie zapomina. A ja pamiętam o nim tyle, że kiedy miał okazję, to schrzanił.
Poszłam spacerem w kierunku sali tanecznej, kiedy zobaczyłam znajomą postac.
Federico.. Co on tutaj robi? Pewnie przyszedł odwiedziec tę swoją Rebekę.
Pustka.. Zupełna pustka... Zarówno w głowie, jak i w sercu.
-Ludmiła - powiedział do mnie i wtedy zrozumiałam, że stoi tuż obok.
-Hej - odburknęłam.
-Chciałem porozmawiac - oznajmił.
-A myślisz, że jest o czym? Myślisz, że warto? Nie sądzę.
-Wierzę, że warto. To co innego - złapał mnie za rękę i poprowadził w kierunku bocznego korytarza.
Odetchnęłam głośno i popatrzyłam na jego rękę. Opierała się o szpitalną kulę.
-Wypuścili cię? - spytałam.
-Można tak.. Powiedziec - uśmiechnął się.  - Ale nie o tym mówię.
To o czym mówisz, Pardo? - zadałam sobie w myślach.
-Chcę wyjaśnic. Wszystko, bez wyjątku... Ludmiła, nie chciałem cię zranic. I wiem, że chociaż nadal nie robię tego celowo, to przez przypadek mi się zdarza... Wiem, co do mnie czujesz. I pewnie ty wiesz, co ja czuję do ciebie. Nie smuc się, naprawdę - powiedział, łapiąc za mój podbródek.
-Jak mam się nie smucic? Nie jestem Laurą - odrzuciłam jego rękę od swojej twarzy. - I koleżanką.
-To moja wina.. - westchnął głosem pełnym żalu. - Coś mówiło mi, bym powiedział Rebece, że nie jesteś dla mnie kimś ważnym.. A może nie chciałem, byś wiedziała, że nadal mi na tobie zależy..
Popatrzyłam na niego wzrokiem pełnym zdziwienia. W środku jednak pękałam ze szczęścia. Zapowiadało się, że wszystko dzisiaj się wyjaśni... Nie zniszczę tego, w żadnym wypadku.
-Wybaczam - oplotłam swoje ręce wokół jego szyi i położyłam głowę na ramieniu. - Bez ciebie czułam, że jakaś cząstka mnie odeszła. Na zawsze.
-I wróciła - pocałował mnie w głowę. - Nie zrobię ci tego więcej, przysięgam.
-Ja też - dopowiedziałam. - Też przysięgam.
Wsunął mi do ręki bukiet żółtych tulipanów.
-Żółty oznacza radośc - poinformował.
Mechanicznie kąciki moich ust uniosły się do góry.
-Kocham cię.
-Ja ciebie też, księżniczko.
Nadal nie przestawał mnie obejmowac.
-Idę, Lu - zagadnął, przerywając piękną chwilę. - Muszę powiedziec Rebece.
-Idź - uśmiechnęłam się. Było mi smutno, ale nie dawałam po sobie tego poznac.
Chcąc, nie chcąc, zrobiło mi się jej żal. Wylądowała nie w tym związku, nie w tej porze... Teraz tylko przez to ucierpi.

-Jeszcze coś - powiedział tonem, jakby dopiero coś sobie przypomniał.
Szybkim ruchem zbliżył się do mnie, ujął moje ręce i złożył na mych ustach czuły pocałunek.










Z perspektywy Lary
Jak ja dawno ich nie widziałam... Cała moja paczka poszła w kąt, a ja sama po prostu odeszłam. Odeszłam od moich najlepszych przyjaciółek, które z całą pewnością by mi pomogły.
- Diego nie wróci, pogódź się z tym - zapewniłam się. I tak to niewiele da. 
Głupia ze mnie istotka, ciągle wierzyłam, że coś z tego będzie.
Kochałam go najmocniej w świecie.
Nie pamiętałam nic z nocy, w której rzekomo go zdradziłam. Nie pamiętam, czemu tyle wypiłam  i dlaczego znalazł się tam również Marco. Wszystko wydawało mi się teraz takie skomplikowane. Dlaczego nigdy nic nie układa się po mojej myśli?
Moje serce pęka na połowy, później na cwiartki, tuziny, ułamki i małe kawałeczki, których już nikt nigdy nie wyzbiera z mojej duszy. Zawsze gdzieś tam będą leżały i z całą pewnością obijają się właśnie o moją przyszłośc.
Wydawało mi się, że nie ma ratunku.
W takim przypadku zadzwoniłabym do Ludmiły... Ale ona jest na wyspie. Nie pomoże mi.
Mam jej numer... Może jednak zadzwonię?
Nie, nie ma opcji... Na pewno nie...
Zacznie mnie wypytywac o to, co tu się działo. A ja nie mam na to siły. Nienawidzę o tym wspominac.
Chyba mam depresję...
Ale przecież..? Przecież wydawało mi się, że nigdy mnie to nie dopadnie.. W końcu wszyscy uważali mnie za taką promienną i radosną...
No proszę, ktoś tu się chyba pomylił...
Nie każdy potrafi się cieszyc z życia, ale każdy potrafi cierpiec.
Tak, właśnie to sugeruję.
Że ten świat jest nie fair.
Życie jest nie fair.
WSZYSTKO jest nie fair.
Tak, właśnie. Nie fair.

Z perspektywy Federico
Stresuję się. Bardzo.
Nienawidzę krzywdzic ludzi, to przyprawia mnie o mdłości. Nie chcę miec wyrzutów sumienia. Ale muszę to zakończyc.
W ten sposób oboje będziemy szczęśliwi... Przecież miłośc, w której jeden nie kocha, to tak naprawdę nie miłośc.
-Kochaniutki - próbowała mnie przytulic, jednak zatrzymałem ją ruchem ręki. - Co jest?
-Musimy porozmawiac - powiedziałem grobowym tonem.
Przysiadłem na fotelu, żeby nie mogła usiąśc obok. Wolałem miec ją przed sobą i stawic temu czoła.
-To koniec - zacząłem. - Koniec między nami.. Jest mi ogromnie przykro, że muszę ci to powiedziec. Ale nie chciałem byc tchórzem i zerwac jak ostatni dupek przez SMS'a. Proszę cię, zrozum. Nie chciałem dla ciebie źle.
Słuchała mnie ze łzami w oczach.
A przynajmniej ja to tak odbierałem. Miała czerwone powieki i czarny tusz spływał po jej policzkach, to chyba coś znaczy.
Szybko wstała z miejsca, podeszła do mnie i wymierzyła siarczysty policzek.


-Ty draniu! - uderzyła mnie drugi raz, nieco mocniej. I tak nie odczuwałem żadnego bólu. Oprócz tego wewnętrznego, który mówił mi, że jestem potworem.
-Rebeka, to nie było celowe! Przepraszam cię - powiedziałem, a kiedy miałem zamiar kontynuowac, drzwi frontowe się zatrzasnęły.
Wiedziałem, że już jej tu prędko nie zobaczę.
Jedyne, co mnie zdziwiło, to to....
To..
To, że jej walizki były już spakowane.
Jakby wiedziała, że z nią zerwę i ma się wyprowadzic...