Rozdział 56 ~ "Our World"

 No i tak zrobiłam, że obiecałam post w komentarzach, a go nie dodałam -,-
W końcu mnie rozszarpiecie, ja to wiem -_-
No cóż, myślę, że długośc rozdziału nieco wam to wynagrodzi... Jest chyba 2 razy dłuższy od poprzedniego, a poza tym, wiele się wyjaśnia :)
Dziękuję komentującym za każde drobne słówko, które umieszczają w komentarzu ;3 To wiele dla mnie znaczy i można powiedziec, że właśnie dzięki wam powstają te moje całe 'wypociny' xd <3

Informację mam również dla Love Fedemiła
Zamówiłaś u mnie OS, ale niestety nie jestem w stanie go wykonac. Blog został na jakiś czas usunięty, sama nie wiem, czy go odnowię... Wydawało mi się ciekawym prowadzenie go i z całą pewnością robiłabym to dalej, gdybym nie była na jeszcze jednym blogu :) Zwyczajnie bym nie nadążała, pisząc na 3 jednocześnie :)
Mogłabyś więc przenieśc swoje zamówienie na stronę Stay with me ♥ ?
Byłabym bardzo wdzięczna :)

To chyba tyle :3 Zapraszam więc do rozdziału *o*




Poniedziałek, 8.34
-Ludmiła, kolejne spóźnienie - Pablo nawet na mnie nie spojrzał.
-Przepraszam, Pablo, ja po prostu....
-W tym Studiu nie ma miejsca na usprawiedliwienia. Jeśli to się po raz kolejny powtórzy... Ach, siadaj na miejsce.
Rozejrzałam się po sali.
Krzesełko przy Lenie.
Odpada, znowu zacznie ze mną gadac.
Krzesełko przy Federico...
Ani mi się śni...
Krzesełko w rogu sali?
Idealnie.
Zasiadłam na swoim miejscu i pełna mieszanych uczuc, lustrowałam wszystkich spojrzeniem.
Parę razy spotkałam się z wzrokiem Włocha, ale nie miałam zamiaru nic sobie z tego robic.
Porozmawiam z nim dopiero po zajęciach, to już postanowione. Do tego czasu, nie zamówię z nim więcej niż kilku słów. No, może kilkunastu... Kilkudziesięciu? Kilku tysięcy?

Z perspektywy Naty
Dzisiejszego dnia mam się wybrac ze swoją przyszłą teściową na zakupy...
Mam nadzieję, że nasze stosunki nieco się poprawią. Bądźmy szczerzy, mam wrażenie, że mnie nie lubi. Nienawidzi, mogłabym powiedziec.
Bardzo chciałabym zasłużyc na jej "miłośc", jako jej przyszłej synowej, ale sama nie wiem, czy to wypali. Wspólny wybór sukni ślubnej chyba będzie czymś, co mogłoby nas połączyc, prawda?
Z trudem zgodziłam się na propozycję Maxiego, żeby iśc tam z jego mamą, a nie ze swoim tatą.
Prawdę mówiąc, było to dosyc logiczne - kobieta z kobietą łatwiej się dogadają, a ona z pewnością będzie chciała, żebym w tym wyjątkowym dniu wyglądała jak najlepiej.
Ale co, jeśli już na zawsze będziemy pokłócone?
Tak naprawdę, nigdy się z nią dobrze nie dogadywałam. Mało rozmawiałyśmy, a jak już coś, to wymieniałyśmy średnio kilka słów na minutę.
-Pa, Maxi - złożyłam delikatny pocałunek na jego policzku.
-Pa,   skarbie - odpowiedział z uśmiechem. - Udanych zakupów.
Uśmiechnęłam się ze zdenerwowaniem.
-Przekaż proszę Antonio, że się zwolniłam, dobrze? Sklep jest otwarty jeszcze zaledwie 2 godziny.
-Jasne.
Wsiadłam do samochodu i odpaliłam silnik.
Chciałam dojechac do domu Maxiego najszybciej jak się dało, żeby odebrac jego mamę. Zależało mi na tym głównie dlatego, żeby to wszystko już się skończyło...
Hamulec włączyłam dopiero, kiedy wjechałam na podjazd.
-Natalia Navarro, nareszcie jesteś - powitała mnie, patrząc na zegarek. - Nie jesteś zbyt punktualna.
-Tak, wiem, przepraszam. Nie mogłam wyjśc szybciej ze Studia, lekcje nadal...
-Ach, już nieważne. Lepiej jedźmy.
Tak... Pewnie zapisze to spóźnienie w jakimś notatniku o nazwie "Strzeż się teściowej". Teraz, jak tak sobie myślę, film "Sposób na teściową" jest całkiem przydatny..
Odetchnęłam głęboko i ponownie wsiadłam za kierownicę.
Jedno pociągnięcie kluczyka, drugie pociągnięcie...
-Dziecko, czy ty samochodu nie umiesz odpalic? - zarzuciła mi.
Przedtem nigdy się tak nie denerwowałam.
Zrozumiałam, że za każdym razem wypadam przy niej coraz gorzej.
-Zapewniam, że to tylko ten jeden raz, nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło.
-Uważaj, bo zaraz uderzysz w auto! - krzyknęła, co jeszcze bardziej mnie zdenerwowało.
Nie liczyło się dla niej, że brakowało mi do tego 3 metrów, ona po prostu musiała mnie zestresowac...
-Nie wiem, jak mój syn mógł się tak pomylic - powiedziała do siebie.
Przełknęłam ślinę (tak, wiem, to nie brzmi zbyt zachęcająco), ale nic nie robiłam sobie z jej uwag.
Ponownie przekręciłam kluczyk, tym razem się udało.
Zaczynałam miec wrażenie, że cały świat wokół robi wszystko, bym tylko nie mogła życ w zgodzie z mamą mojego narzeczonego, ale zrozumiałam, że to tylko i wyłącznie moja wina. Że to moja wina, że do tego stopnia przejmuję się opinią innych. Nie powinnam tego robic.
Jechałam prosto, skręciłam w prawo, znowu kawałek prostu, w lewo, znowu w prawo i prosto.... Znałam tę drogę na pamięc.
Już nie raz bywałam tutaj z Ludmiłą, kiedy się zaręczyła z Federico, oglądałyśmy te suknie 30.000 razy.
Już nawet wiem, która byłaby idealna dla mnie.
Dotknęłam materiału sukni, którą sobie upatrzyłam... Był delikatny i subtelny, zupełnie tak, jak chciałam...
-Przymierzę tę - poinformowałam Matildę (mamę Maxiego).
Kiedy już zapinałam suwak, odsunęłam zasłonę przebieralni i zapytałam:
-I jak?
-Wygląda pani świetnie! - zachwyciła się ekspedientka.
-Raczej jakbyś była słonicą w ciąży... - zrobiła odrzucającą minę. - Bez urazy, ale taka suknia ci nie pasuje. Jeśli chcesz byc żoną mojego syna, to masz wyglądac jak panna młoda i zwracac na siebie uwagę! Skromny strój nie wchodzi w grę. Chyba nie chcesz byc brana za sprzątaczkę, hm?
Wywróciłam oczami i stwierdziłam, że to będzie NAPRAWDĘ długi dzień...

Z perspektywy Federico
Czekałem na Ludmiłę w parku już pół godziny...
Sądziłem, że się zjawi, ale powoli pojawiały się wątpliwości.
Violetta powiedziała mi, że Ludmiła potwierdziła swoją obecnośc, ale jakoś mi się wydaje, że trochę ściemniła...
Nie widzę jej, dzwonię, ale nie odbiera.
Nie wiem już, co się z nią dzieje....
Wracam do domu.

Z perspektywy Ludmiły
-Maxi, gdzie jest Naty?! - pytałam na biegu.
-Pojechała wybrac suknię ślubną, nie mówiła ci?
-No... Nie...
Moja najlepsza przyjaciółka nie powiedziała mi, że jedzie wybierac suknię.
Ba! Nie pojechała tam ze mną, chociaż wielokrotnie mi to obiecywała.
Oddaliłyśmy się od siebie...
Bardzo.
-No nic, dzięki - rzuciłam do Maxiego i popędziłam w kierunku sali, z której wychodziła Violetta.
Odetchnęłam, by za chwilę wyrzucic z siebie cały wodospad słów.
-Violetta! Wyobraź sobie, Natalia pojechała wybierac suknię ślubną!! Nic mi nie powiedziała, w dodatku pojechała tam beze mnie. Proszę cię, powiedz, że nic o tym nie wiedziałaś i wcale cię na to nie zapraszała!!!
Zachowywałam się jak dziecko, które kabluje na swoją siostrę...
Ale co mogę zrobic? Byłam oburzona.
-Wiem, że to cię pewnie nie zadowoli, ale mówiła mnie, Fran i Camili, czy z nią nie pojedziemy... Odmówiłyśmy, bo Maxi poprosił, byśmy pozwoliły jej na spędzenie czasu z Matildą.. - widziałam na jej twarzy małe rozgoryczenie.
-Bezczelnośc.. - powiedziałam. - O BOŻE! FEDERICO!
Pobiegłam szybko na swoich cienkich szpilkach w kierunku wyjścia.
Boże, zaraz się wywalę..
Biegłam coraz szybciej, już sama właściwie nie wiedziałam, co robię. Chciałam zdążyc, żebym mogła z nim porozmawiac... Może usłyszę od niego"Kocham cię"? Te dwa słowa sprawiłyby mi teraz największą przyjemnośc..

A później już wszystko stało się tak szybko.
Jedyne, co usłyszałam, to tylko pisk opon.
Nadal nie byłam w stanie zrozumiec, co się wokół mnie dzieje.
Zobaczyłam maskę czerwonego volvo, była zdumiewająco blisko... Za blisko.
Mocno zamknęłam oczy, prawie wywołałam płacz.
A później, zamiast uderzenia, poczułam, jak ktoś mnie obejmuje i odpycha na bok.
Powoli otworzyłam oczy, bojąc się, co zobaczę.
Nie, nie...
-Boże... - powiedziałam do siebie.
Ujęłam twarz chłopaka w obie dłonie.
-Powiedz mi, że nic ci nie jest, błagam cię - mówiłam.
Nie otwierał oczu...
Byłam przerażona.
-Co się pan tak gapi?! Proszę dzwonic po pogotowie!
Zamiast oczekiwanego "Dobrze", usłyszałam tylko warczenie silnika samochodu.
Nie mogłam w to uwierzyc...
Sprawca odjechał.
Po prostu mnie z tym zostawił.
Na całe szczęście, nieopodal zobaczyłam jakąś staruszkę.
-Jakie szczęście, że panią widzę! Proszę zadzwonic po pogotwie, ten chłopak jest nieprzytomny! Nie mam telefonu, zupełnie nie wiem, co mam zrobic!
-Spokojnie, dziecko, już dzwonię - powoli klikała na klawisze komórki.
Chwilę później słychac było tylko ryk syreny.
-Wszystko będzie dobrze.. - mówiłam sobie w duchu, ale jednocześnie do bruneta, który uratował mi życie.
Z oka uroniłam łzę.
A co jeśli ten ktoś nie przeżyje?
Przez moją głupotę? I przez moje szpilki od Chanel?
-Mogę jechac? - zapytałam jednego z mężczyzn, którzy znajdowali się w karetce.
-Nie ma problemu - odparł jeden i wysunął jedno z krzeseł przy lożach.
Droga mi się ciągnęła..
-Spokojnie, będzie dobrze - trzymałam go za rękę. - Dasz radę, Fede.