Rozdział 57 ~ "Our World"

I tak oto prezentuję wam kolejny rozdział ^^
Postanowiłam, że dodam go dzień wcześniej, a co :)
Zapraszam do zakładki ZAPYTAJ BOHATERA, którą wykonałam na prośbę czytelniczki ;)
Mam nadzieję, że będzie ona w jakimś stopniu pomocna i chętnie do niej pozaglądacie :D
A teraz, wracając do rozdziału...
Rozmowa ^^
Zapraszam!

Poniedziałek, 13.32
Byłam bardzo zmartwiona... Nie wiedziałam, co ze sobą zrobic i co właściwie robic POWINNAM.
Jako jedna z nielicznych osób, odwiedziłam Federico w szpitalu.
Później dołączyła do nas Francesca, Camila, Broduey i Diego.
Reszta była zajęta.
Andreas przyjdzie dopiero pod wieczór, twierdził, że musi zając się babcią.
Natalia ciągle wybiera suknię, Maxi pojechał do domu, żeby zrobic jej niespodziankę.
Violetta pojechała z Leonem do jego ciotki na drugim końcu kraju, wrócą prawdopodobnie jutro.
Lara... No cóż... Od pewnego czasu prawie wcale się z nią nie widywałam, wszystko zapewne przez rozstanie z Diego. Nie odzywała się zarówno do mnie, jak i do całej reszty. Musiałabym z nią porozmawiac, ale na razie mam za wiele na głowie... Czasami się zastanawiam, czy warto było wracac do tego Buenos Aires?
Przecież i tak nikt nie zwraca tu na mnie uwagi. Przez te kilka miesięcy oni zupełnie zmienili swoje życie, a ja przybyłam i oczekuję na odrobinę zrozumienia. Marna moja nadzieja... Powoli jednak czuję, że coś się między nami dzieje. Ale nie znam powodu.
A Marco, no cóż mam powiedziec... Był tutaj już 4 razy, obiecał, że przyjdzie również i piąty, ale coś mu zwyczajnie wypadło. Pomagał mu jak tylko mógł, namówiłam go, żeby w końcu poszedł do domu i odpoczął. W końcu siedział tu całą noc i nie dało się go wygonic.
Był chyba przejęty bardziej niż ja, jego kumpel leżał w szpitalu, niebawem sam miał wyjechac, związek mu się rozwalił i podejrzewa, że Francesca i Diego coś do siebie mają... Coś bardzo niepokojącego - przynajmniej dla niego.
Miałam wrażenie, że Marco jako jedyny mnie tutaj rozumie. Też tyle przeżył w tak krótkim czasie. Identico.
Tylko ja jednak doczekałam się tego wspaniałego momentu, kiedy...
-Fede? Obudziłeś się! - powiedziałam szeptem.
-Jasne - uśmiechnął się. - Chyba cudem byłoby, gdybym się nie obudził.
Zdziwiło mnie, że nawet teraz potrafi zachowac poczucie humoru.
Ale mimo to było mi głupio...
Bardzo głupio.
Już drugi raz leży w tym samym szpitalu. A czemu? Przez Ludmiłę Ferro.
Niedawno to całe porwanie, strzał...
Teraz uratował mi życie i znów na tym ucierpiał.
-Cieszę się - powiedziałam nieśmiało.
-Mieliśmy pogadac, wiesz? - przesuwał ręką po materacu w poszukiwaniu mojej dłoni.
Kiedy w końcu udało mu się ją uścisnąc, odpowiedziałam na jego słowa:
-Wiem. Ale chyba.. Coś nie wyszło. W ogóle... Przepraszam cię, gdybym się nie spóźniła i nie szukała Natalii, to pewnie nie byłoby tej sytuacji... A później jak idiotka biegłam przez ulicę, nawet się nie oglądając. W dodatku, ty jak wariat skoczyłeś pod samochód, żeby mnie uratowac... Tyle ci już zawdzięczam.
-Nic się nie stało -  pocieszył mnie. - Ważne, że tobie nic nie jest, księżniczko.
Czy on powiedział...
To... To co usłyszałam?
Księżniczka?
Fajnie...
Bardzo... Oj, powtarzasz się Ludmiła!
Czyli co, jednak o mnie nie zapomniał?
Nadal pamięta, tak?
Mam taką nadzieję... Tyle bym oddała, żeby było tak, jak dawniej... I myślę, że on też. To, co kiedyś dzięki niemu czułam, było niezapomnianym przeżyciem.
I wiem, że się już mnie powtórzy. Oczywiście, jeśli nie będziemy razem.
Poczułam, jak się czerwienię.
-Lubię, jak się rumienisz... - zaśmiał się cicho.
-A ja nie - zaprzeczyłam. - Denerwuje mnie to, bo wszyscy się na mnie gapią!
-Czy nie tego chciała Ludmiła Supernova Ferro? - popatrzył na mnie roześmianym wzrokiem.
-Owszem, ale teraz jestem Ludmiła Księżniczka Ferro, a przynajmniej tak mi się zdaje - zaśmiałam się. Ale szybko zrobiło mi się wstyd..
Federico ma dziewczynę, nie mogę gadac do niego tak, jakbym to ja nią była.
-Właśnie tak - podniósł się i pochylił nade mną. - Dla mnie zawsze nią byłaś.
-To co, teraz już nie jestem?
-Jesteś. Powiedziałem zawsze i słowa dotrzymam.
-Powiedziałeś również "byłaś", więc radzę ci to szybko sporostowc - na moje słowa zareagował śmiechem.
-Byłaś, jesteś i będziesz dla mnie księżniczką - powiedział szybko. - Pasuje?
-Jak najbardziej...
I właśnie wtedy, kiedy był już na tyle blisko, że dotykałam rzęsami jego policzka, usłyszeliśmy pukanie w drzwi.
Momentalnie, jak sparaliżowana, wstałam i odeszłam daleko stamtąd.
-Kochanie, to ja! Rebekha! - zza drzwi popłynęły słowa.
Nie ma to jak wparowac w najmniej oczekiwanym momencie... Najgorsza chwila mojego życia.. I wcale nie dlatego, że właśnie prawie go pocałowałam, chociaż ma dziewczynę. To było nawet całkiem przyjemne..
Ale dlatego, że Rebeka zawsze coś psuje. Zepsuła mój związek, zepsuła piękną chwilę i zepsuła pocałunek, na który czekałam od dawna.
O Boże...
A jak mnie zobaczy?
I rozpozna jako ankietowaną?...
-Przepraszam, mogę to pożyczyc? - odezwałam się do pani z sąsiedniego łóżka.
Kurczę... Dopiero teraz zauważyłam, że ktoś tam jest...
A odgrywaliśmy takie scenki.
-Dziękuję - założyłam na głowę kapelusz z wielkim rondem. - Przy okazji, tylko odgrywaliśmy scenę teatralną.
-Tak, wspaniała. Sytuacja z życia gwiazdy U-MIX - pokazała mi swój aparat. - Już to widzę na okładkach gazet.
-Przepraszam bardzo, ale nie miała pani prawa do robienia zdjęc - wyrwałam jej aparat i wzięłam kartę graficzną.
-Hej!
Później już tylko usiadłam na krześle i opuściłam nisko głowę. Nie chciałam zostac zauważona przez tą gwiazdunię.. W zasadzie, nieco mnie przypominała. Jest jak ja rok temu.
-Kochanie, już je... - powiedziała blondynka, wchodząc do środka. - Co to za dziewczyna?
-To moja koleżanka - powiedział Federico. Zupełnie, jakby między nami nic więcej nie było. - L... Laura.
CO?
Nie powiedział jej o moim imieniu?
Bezczelny krętacz.. Teraz już przesadził.
-Dobrze, kotku - powiedziała do niego i podała mi rękę, którą ujęłam z niechęcią. Mimo to, nadal mówiła do "koteczka", którego kiedyś bezczelnie nazywałam swoim... -  Idziemy kupic ci butelkę wody?
Federico usiadł na brzegu łóżka, a Rebekha podała mu kulę.
Poszli w kierunku drzwi.
Drań...
Nawet się ze mną nie pożegnał, ani słowa...
Wstałam pewnym krokiem i podeszłam do kobiety, podając jej kartę z aparatu.
-Wie pani co? Proszę to sprzedac prasie. Dla wyjaśnienia, nie nazywam się Laura. Jestem Ludmiła. Ferro, przez dwa "r". Ludmiła Ferro, właśnie tak.
I wyszłam, kładąc jej kapuelusz na szafce.

Z perspektywy Federico

Ludmiła musiała się poczuc fatalnie...
Ale gdybym powiedział Rebece, że nazywa się Ferro, to z całą pewnością by ją rozpoznała i.. I znowu by się zaczęło. A ja już naprawdę mam dosyc tego jej irytującego głosu, który bezsensownie mówił mi "BLA BLA BLA Ja jestem twoją dziewczyną BLA BLA BLA".
Miałem jej już po dziurki w nosie. Ale nie chciałem z nią zrywac. Bo po pierwsze, przecież nie mogę tak po prostu tego zakończyc.
Ludmiła w końcu domyśli się, że...
Że...
Nawet nie mogę tego wypowiedziec.
Że ją kocham?