Rozdział 55 ~ "Our World"

Więc... Zapraszam was serdecznie <3
Przypominam o zakładce BOHATEROWIE 3 SEZONU, przydatne informacje dotyczące sezonu już na was czekają :3
A tymczasem...
Zdumiewające wątki dzisiejszego rozdziału ^^ Znaczy, nie wiem, czy takie zdumiewające, ale może się wam spodobają ;3
Dziękuję za wszystkie, nawet najdrobniejsze komentarze (typu Super). Dedykuję ten rozdział wszyściuteńkim czytelnikom, którzy komentują mojego bloga a także użytkownikom, którzy nie komentują (a jest ich prawie tyle samo, co komentujących), a jednak czytają te bazgroły :) Chciałam jeszcze powiedziec, że najmniejszy komentarz od was jest dla mnie bardzo 'pomocny' <3
Besos, zapraszam ;***


Poniedziałek, 08.20
-Przepraszam, Beto - wykrzyknęłam, kiedy wbiegłam do sali. - To się więcej nie powtórzy.
Zgromadzeni tam Camila, Fran i Naty  nie mogli uwierzyc, że znowu mnie widzą.
Czas minął, a oni się nic nie zmienili...
Oczywiście, teraz moje kochane dziewczynki to stare krowy, ale mniejsza z tym..
-Ludmiła? Ludmiła Ferro! - krzyknęła Naty i mocno mnie uścisnęła.
Jej nie widziałam zdecydowanie najdłużej... Ciągnęło mi się to niemal latami.
-Hej - uśmiechnęłam się.
Po ok. 15-minutowym powitaniu, Beto zwrócił nam uwagę:
-Macie zamiar tak stac, czy.. Czy no,  no... Czy się... Uczyc?
Wzięliśmy do ręki po instrumencie.
-Macie jakieś pomysły na piosenkę? - zapytałam.
-Dosyc długo cię nie było, ale to nadrobisz - zaśmiała się Włoszka. - Skomponowałyśmy piosenkę, już daję ci nuty.
Wyciągnęła z torebki zapisaną kartkę papieru i wręczyła mi ją do ręki. Stanęłam przy klawiszach i próbowałam jakoś oswoic się z muzyką.
-Nie ma problemu, możemy to przecwiczyc - powiedziałam, w pełni gotowa. - Encender nuestra luz?
-Tak - przytaknęła Camila. - Ja wolę jeszcze powtórzyc choreografię.
-Okey - odparła Naty i wspólnie udałyśmy się do jednej z sal.

Zagrałyśmy piosenkę kilka razy. Czułam, że Francesce nieco poprawił się humor. A to było konieczne po tym, jak zerwała z Marco... Nigdy jeszcze się tak nie czuła.

Z perspektywy Violetty
Ech, przynajmniej udało mi się przywrócic Ludmiłę do rozsądku.
Strasznie mi jej było szkoda, Federico i ona naprawdę ostatnio nie za dobrze się dogadywali.
I jeszcze ta kłótnia w parku..
Między nami wszystkimi ostatnio jest jakaś dziwna atmosfera.
Ludmiła i Federico się pokłócili, Marco i Fran rozstali, Diego i Lara z resztą też...
Jedynie Naty i Maxi mogą się cieszyc z powodu zaręczyn.
No, i jeszcze Camila i Broduey z wyjazdu, dzięki któremu już się praktycznie nie kłócą.
Leon i ja też ostatnio lepiej się dogadujemy, ale nie wiem, czyja to zasługa. Chociaż.. On nadal jest zazdrosny o Alexa. Już nie wiem, ile razy tłumaczyłam mu, że to tylko przyjaciel...
Miałam właśnie zajęcia taneczne z Gregorio.
-Federico? - zapytałam chłopaka, zanim nauczyciel wszedł do sali.
-Słucham - warknął.
-No, spokojnie - uciszyłam go. - Chciałam tylko zapytac, o co pokłóciłeś się z Ludmiłą.
-Zapytaj się jej, nie moja głowa, żeby ci to wszystko tłumaczyc.
-Chodzi o Rebekę. Prawda?
Chłopak milczał.
-Od samego początku ci powtarzałam, że to nie dziewczyna dla ciebie.
-Wiesz co? Jak dla mnie, to możesz byc nieco ciszej? Za przeproszeniem, Violu, ale mam gdzieś takie rady.
Oburzył mnie.
Naprawdę.
Wcześnie byliśmy sobie bliscy, a teraz?
Rebeka go zmieniła, czułam to. Nie zachowywał się jak Federico, którego znałam. Nie był już taki wesoły i roześmiany, teraz było wręcz przeciwnie.
-Możesz mi wszystko powiedziec, pamiętaj o tym.
I próbowałam odejśc na drugi koniec sali, kiedy zatrzymał mnie słowami:
-Violetta, zaczekaj...
Wróciłam się i stanęłam na wprost przed nim.
-Powiedz Ludmile, że chcę się z nią  spotkac po zajęciach w parku, dobra? Tylko, żeby przyszła.
-Przekażę jej - uśmiechnęłam się. - Ale z takim podejściem nic nie zdziałasz.

Z perspektywy Ludmiły
Dopiero, kiedy wyznałam to Violi...
Dopiero, kiedy sama to sobie wyznałam...
DOPIERO teraz dotarło do mnie, jak ja za nim tęsknię.
I również dlaczego staję się powoli Ludmiłą, która nikogo nie docenia.
Od pewnego czasu nawet szczerze nie rozmawiałam z Naty.
Nie potrafiłam się cieszyc jej szczęściem, a wreszcie się zaręczyła.. Nie potrafiłam się cieszyc z tego, że Maxi i ona mają przed sobą świetlaną przyszłośc.
Kłopotem w ich związku zawsze byłam ja, to ja nie pozwoliłam im na ślub.
Pragnęłam później dołożyc wszelkich starań, żeby im się udało..
Ale jakoś nie miałam do tego zapału.
Teraz wiem ~ muszę jej o wszystkim opowiedziec.
To, że nie było jej ze mną na wakacjach doszczętnie mnie załamało.
Nie mogłam się z nią pożegnac i strasznie żałowałam.
A teraz, kiedy znowu się widzimy, to po prostu nie potrafię jej docenic, nie potrafię się z nią przywitac tak, jak po staremu.
Zupełnie tak, jak gdyby jej miejsce u mojego boku powoli zajmowała Violetta. Ale tak nie jest. To Natalia zawsze, ale to zawsze, będzie moją najlepszą przyjaciółką. Przyjaciółką od serca. I nic, i nikt tego nie zmieni.
Muszę z nią porozmawiac... Muszę to wyjaśnic.
Chcę jej opowiedziec o wszystkim, ale nie tak, jak kiedyś, w wersji: "Przynieś, wynieś, pozamiataj".
Byłam niewdzięczna w stosunku do niej. Nigdy nie potrafiłam dostrzec, ile dla mnie robiła.
Mam okazję to odkręcic...
Szłam szybkimi krokami korytarzem, ponieważ spieszyłam się na lekcję z Pablo.
Po chwili poczułam, że ktoś szturchnął mnie ramieniem.
-Uważaj, jak chodzisz - usłyszałam.
Obróciłam się w kierunku tej oto osoby.
-Lena?
-Ludmiła? - uśmiechnęła się. - Nie wiedziałam, że to ty!
-Uczysz się w Studiu?
-Tak, chyba zostanę tu na dłużej... To niby mój ostatni rok.
-Fajnie - sprecyzowałam. - W takim razie, powodzenia. Muszę leciec.
-Pa!
Nie miałam ochoty z nią rozmawiac, z nikim nie miałam ochoty rozmawiac...
-Ludmiła, Ludmi, Luśka, Lud, Lu!!! - w moim kierunku biegła Violetta.
Uśmiechnęłam się.
-Słucham?
-Mam ci coś ważnego do powiedzenia!
-Tak ważnego, że wykrzykiwałaś zdrobnienia mojego imienia? - parsknęłam.
-No, tak... Federico chciał się z tobą spotkac w parku.
-Kiedy? - powiedziałam z przekąsem. Udawałam, że mi nie zależy, i chyba wyszło...
-Po lekcjach.
-Spoko, powiedz mu, że będę.
-Boże... Powoli staję się gołębiem pocztowym!
-Haha, jak dla mnie, to możesz nim byc już teraz - poklepałam ją po ramieniu.
-Dzięki! - odpowiedziała z wyrzutem i już po chwili pobiegła szukac Fede.
Otworzyłam swoją szafkę i próbowałam wyciągnąc z niej papiery.
Nieoczekiwanie, wysypały się z mojej szafki.
-Holender... - mruknęłam do siebie i uklękłam, aby je pozbierac.
Zaczęłam zbierac białe kartki, które rozeszły się po całym korytarzu Studio.
-Pomogę ci - odezwał się ktoś.
Nie patrzyłam, kim jest ta osoba. Po prostu podnosiłam po kolei papiery z obawą, że ktoś je zobaczy. Napisałam parę tekstów, nie chciałam, żeby je zobaczono.
Kiedy podniosłam się i wstałam na równe nogi, zobaczyłam twarz mojego zbawcy.
-Tomas? A co ty tu niby robisz?!
-Przyszedłem zdac egzamin wstępny, mam nadzieję, że się cieszysz - podał mi do rąk parę zebranych kartek.
-Ymm, no tak... Czemu mi nie powiedziałeś?
-Ponieważ chciałem zrobic ci niespodziankę! Raczej nie przyjechałbym tutaj kompletnie bez powodu. Pierwszym byłaś ty, a drugim Studio.
-Dobra, muszę iśc. Spieszę się na zajęcia.
I z opuszczoną głową i teczką w rękach, poszłam w kierunku sali śpiewu.
Obiecałam sobie, że jeszcze dzisiaj porozmawiam z Natalią. Nadal byłam w szoku, że tego samego dnia spotkałam W STUDIO Lenę i Tomasa.
To było dziwne...
Bardzo...