Rozdział 52 ~ "Our World"

52 rozdział, z całą pewnością długo wyczekiwany ^^
Ostatnio był krótki, dlatego sorrki, ale jakoś nie miałam pomysłu, jak go dalej kontynuowac :)
Dzisiejszy też nie zachwyca swoją długością, ale cóż... :) 
Jeśli macie jakieś pytania, zapraszam do zakładki kontakt, na której znajdziecie adres mailowy, mój numer gg, oraz ask :)
Niedługo pojawi się też kolejne zakładka "Bohaterowie 3 sezonu". Przepraszam, że nie pojawiła się od razu po jego rozpoczęciu, ale nie mogłam jej dodac :)
Co do dzisiejszego rozdziału to... Sami się przekonacie :3

Sobota, 18.43
-Gdzie się wybierasz, młoda damo? - usłyszałam głos Germana.
-Idę.. Do parku.
-Z kim?
-Z.. Ludmiłą. Idziemy na mały spacer.
-To prawda? - tym razem zwrócił się do mnie.
-Tak, Violetta miała na mnie czekac przed wejściem. Muszę tylko jeszcze się przebrac i wychodzimy. Straszny ze mnie leniuch i po prostu zapomniałam się wcześniej przygotowac. Jeśli nie ma pan nic przeciwko, to wybierzemy się na mały spacer...
-Och, proszę, możesz do mnie mówic tato.
-Zapamiętam - rzuciłam i pobiegłam do pokoju, żeby zmienic ubranie.
Było mi ciężko z powodu tego, że niebawem Violetta i ja miałyśmy się stac siostrami. Priscilla i German już wyznaczyli datę ślubu na wiosnę. Uważali, że to idealny termin, bo wszystko kwitnie. Ale po drodze mamy jeszcze Boże Narodzenie, Wigilię, Nowy Rok i Sylwester, które spędzamy razem.. Ciężko mi się przywyknąc do tej sytuacji, ale myślę, że dam sobie radę...
I tak nie byłam przyzwyczajona, że moim ojcem miał się stac German. Mimo, że do Violetty przywykłam, odkąd się przyjaźniłyśmy.
Violetta umówiła się z Leonem, a że pomagała mi tyle razy, to chyba mogłam skłamac, że wybiera się tam ze mną.
 Ubrana w czarne rurki i długi płaszcz (nienawidzę zimy.. nie mogę ubierac tego, co chcę!), zeszłam na dół i wraz z Violettą wyszłyśmy.
-Kolejny raz muszę cię kryc - zaśmiałam się, kiedy już byłyśmy wystarczająco daleko od domu.
-Obiecuję, że to ostatni raz!
-Powinnaś w końcu powiedziec ojcu, że chcesz przeprowadzic się do własnego mieszkania i byc niezależną.  Plus - że chcesz mieszkac z Leonem.
-Zwiariowałaś? Mój ojciec nigdy na to nie pójdzie, chciałby zawsze miec mnie na oku i trzymac jak na uwięzi - wescthnęła ciężko. - Czasami trudno do tego przywyknąc, ale zrozumiesz, kiedy będziesz z nami mieszkała na stałe. I oczywiście, kiedy staniesz się jego ukochaną córeczką.
-Ja bym zaryzykowała - podsumowałam.
Parsknęła radośnie i poszłyśmy dalej.
-A tak właściwie, to gdzie pójdziesz, kiedy ja i Leon będziemy na spacerze?
-Sama nie wiem... Ale dobrze, że chociaż raz wyszłam na świeże powietrze. Porozglądam się po tej mieścinie. I spokojnie, nie będę wam przeszkadzac.
-Nie chciałam tego zasugerowac, bo... No, może troszeczkę byś nam przeszkodziła - zaśmiała się.
-Wiem, rozumiem przecież. Głupia nie jestem - popatrzyłam przed siebie. - Gdybym ja się z kimś umówiła, to raczej nie chciałabym, żeby przyjaciółka ze mną była. Trochę bym się krępowała. Ale póki co, z nikim  się nie umawiam, więc możesz mi się wpierniczac w życie ile wlezie!
Zareagowała cichym śmiechem.
-Ale tak na serio, gdzie pójdziesz?
-Chyba się przespaceruję. Albo pójdę gdzieś do parku. Sama nie wiem, chcę sobie przypomniec dawne klimaty Buenos Aires.
-Leon! - krzyknęła i już mnie chyba nie słuchała...
Właśnie w tamtym momencie zorientowałam się, że on mnie przecież zobaczy! A ja nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział, że tutaj jestem... Totalna porażka.
-Ludmiła?! A ja myślałem, że cię więcej nie spotkam!
I tak miało byc...
-Hej... - przywitałam się z nim uściskiem.
-Idziemy, wszystko mu wytłumaczę - szepnęła do mnie Violetta.
I pożegnaliśmy się ze sobą.  Postanowiłam, że pójdę na krótką przechadzkę po parku, a później może wpadnę do jakiegoś butiku i kupię parę nowych ciuchów. W końcu nie zabrałam wszystkich z wyspy rodziców.
Przysiadłam na progu jednej z fontann. Nie chciałam siedziec na ławce, na której zwykle spęzałam czas. Wybrałam zupełnie inną miejscówkę, ponieważ nie chciałam przywracac sobie wspomnień. 

Z perspektywy Federico
Jestem rozdarty... Już nie wiem, którą mam wybrac.
Mówię o Ludmile i Rebece..
Kocham je obie, ale nie wiem, którą mocniej.
Poszedłem na którki spacer, żeby zwyczajnie się przewietrzyc. Niby obiecałem, że wrócę za pół godziny, ale skoro i tak krążę już po mieście ponad godzinkę, to nie zaszkodzi pochodzic sobie dłużej, skoro i tak jestem spóźniony?
Szłem z rękami w kieszeniach, aż dotarłem do małej fontanny.
Usiadłem na jej brzegu.
Zupełnie nie zdawałem sobie sprawy, że ona siedzi tuż na jej drugim krańcu...

Z perspektywy Ludmiły
Zobaczyłam małą dziewczynkę, która biegła z psem na smyczy i balonem w ręce.
Tuż za nią szła mama, która kazała jej przestac biegac, powtarzając, że może zrobic sobie krzywdę. Kojarzyłam to ze scenę z mojego dzieciństwa, kiedy szłam z Priscillą przez park i niechcący puściłam balon. Odleciał do góry, a ja więcej go nie zobaczyłam, mimo, że moja mama obiecywała mi, że on do mnie wróci. Zupełnie jak Fede, co nie?
Kiedy mnie minęły, mimowolnie obróciłam się i co zobaczyłam?
To on?
Znowu mnie nawiedza?
Cicho wstałam i próbowałam się wymknąc, kiedy zatrzymał mnie jakiś głos. Ale nie jego. Jakieś obcej mi staruszki.
-Przepraszam, panienko. Która jest godzina?
Zmieszałam się, jakoś nie chciałam jej odpowiadac.

Z perspektywy Federico
-Ymm.. Pięc po 19.00 - usłyszałem głos gdzieś za sobą.
-Dziękuję, blondyneczko - tym razem odezwała się jakaś pani w podeszłym wieku.
Obejrzałem się, bo skądś znałem ten głos. Nie tej staruszki, która pytała o godzinę, ale ten drugi.. Ten anieli ton, który jej odpowiedział.
I wtedy sen stał się prawdą.
-Ludmiła - z wrażenia wstałem i się wyprostowałem. - Co ty tutaj robisz?
Chciałem ją uścisnąc i dac buziaka w policzek, ale mnie odepchnęła.
-Nic, przyjechałam sobie. Tak po prostu..
-Ściemniasz - uśmiechnąłem się. - Twoje oczy mówią coś innego.
-No, dobra. Miałam swój powód. Ale to już nieaktualne - odparła zimnym tonem.
-Co tam u ciebie?
-Nic ciekawego. A u ciebie? Jak ci się żyje?
-Całkiem w porządku.
-Znalazłeś sobie kogoś?
-Eee.. No nie wiem.
Nie mam pojęcia, dlaczego nie chciałem jej o tym powiedziec... Dlaczego nie chciałem jej wyznac, że jestem z kimś innym...
Jakoś mnie to krępowało. Bo prawda jest taka, że sam przed sobą nie potrafiłem się przyznac, że..
Że nadal kocham ją najbardziej na świecie...