Rozdział 51 ~ "Our World"

 Tym razem coś nieco krótkiego, chociaż zapewne nieco się naczekaliście... Ale za to Camila i Bruduey wszystko sobie wyjaśnią i przestaną się tak ciągle sprzeczac ^_^
Z resztą, sami zobaczycie, czy wam się spodoba ;**
Miłego czytania, Besos ;*
PS: Dziękuję wszystkim czytelnikom, którzy wysilają się i piszą komentarze (nawet te krótkie). To im dedykuję dzisiejszy rozdział ;3



Sobota, 08.03
-Violetta, śpisz?
No tak, nie wspomniałam, że mieszkam teraz u Violetty?
-Nie, a co? - powiedziała jeszcze zaspanym głosem.
-Jakoś nie mogę zasnąc - popatrzyłam w okno.
-Co się stało?
-Nie wiem, jakoś tak sobie rozmyślam i sama nie wiem, co ze sobą zrobic. Zwykle nie wstaję tak wcześnie.
-A ja wiem, co ci jest - powiedziała takim tonem, jakby była z tego dumna. - Myślisz o Federico.
-Nie wiem... W każdym bądź razie, nie ukrywam, że jestem nieco zawiedziona tym, że sobie już kogoś znalazł, a ja ciągle byłam sama, bo myślałam... Że może będziemy mogli do siebie wrócic.
-Rozumiem cię... A przynajmniej tak mi się wydaje - odpowiedziała.  - Co zmierzasz z tym zrobic?
-Prosiłabym cię o jedno... Możesz mu nie mówic, że wróciłam do Buenos Aires?
-Czemu?
-Bo chyba mój powrót tutaj nie miał kompletnie żadnego sensu i raczej niedługo pojadę na wyspę, do Marie.
-Nie, Ludmiła, nie możesz nam tego zrobic! Skoro już tutaj jesteś, to... Mogłabyś zostac.
-Nie widzę w tym żadnego sensu, wróciłam tutaj dla przyjaciół, ale też dla Federico. Jak więc mam tutaj życ z myślą, że on pokochał już inną?
-Kompletnie nie mam pojęcia, ale nie zostawiaj mnie z Camilą i Francescą! Te dwie wariatki czasem naprawdę mają nie po kolei w głowie - na jej słowa cicho się zaśmiałam.
-Kurde, nie wiem, co robic...
-Studio cię potrzebuje! Wiesz, że odkąd odeszłaś, popularnośc naszej miejscówki spadła o 15%? A to dopiero pierwsze miesiące.. W dodatku, 15% z liczby uczniów, które zgłosiło się w tamtym roku to naprawdę dużo...
-Violetta, zależy mi na tym mieście, ale nie wiem, czy wytrzymam. Widziec ukochanego z inną dziewczyną to nie lada wysiłek.
-Przecież wiem, widziałam nie raz Leona z Larą... Nie ukrywam, że to bolało.
-Więc widzisz..
-Tylko, że w naszym przypadku wszystko się wyjaśniło i potoczyło zupełnie inaczej, niż się spodziewałam. Może z wami też tak będzie?
-Może...

Z perspektywy Camili
-Ruszaj się, Broduey! Za chwilę mamy samolot! - popędzałam go.
Boże, czasem to się zastanawiałam, dlaczego ja właściwie z nim jadę do tego Paryża.
Każda inna dziewczyna stwierdziłaby "O BOŻEE! Jadę ze swoim chłopakiem do stolicy miłości!".
Ale nie ja.. Jakoś nie czułam się w romantycznym związku, pełnym miłosnych liścików, słodkich tekstów i przytulasków.
To nie moje klimaty...
Broduey oczywiście to rozumiał, chociaż wiem, że w głębi duszy wolałby miec  bardziej kobiecą dziewczynę.
Taką, która będzie się cieszyła z jego pocałunków..
Będzie chciała byc nieustannie dopieszczana...
I traktowana jak księżniczka u boku swojego księcia.
Ja umiem o siebie zadbac, nie jest mi potrzebne jakieś ulgowe traktowanie.
Ale właśnie tego on ode mnie oczekuje...
-Wiesz co, Cami? Czemu ty się ciągle tak spinasz? Zdążymy, spokojnie - odpowiedział, taszcząc nasze bagaże przez lotnisko.
-A jak myślisz?! - wrzasnęłam. Może byłam trochę spięta...
Przez chwilę zaniemówił, nie odzywał się.
Ta cisza mnie dobiła. Zrozumiałam, że stoimy centralnie na środku lotniska, a ja drę się jak porąbana i wymachuję rękami, non stop strącając jakiemuś staruszkowi kapelusz z głowy.
Mimo to, prawie nikt nie zwracał na mnie uwagi.
-Cami, o co ci chodzi?
-Jak myślisz, czemu się tak zachowuję?! Zależy mi na tobie, ty durniu, a ty nawet nie potrafisz tego docenic! Wypominasz mi tylko, jaka to ja jestem. Pewnie chciałbyś mnie zamienic z pierwszą lepszą!
Wargi mi drżały, zupełnie nie wiedziałam, co mówię.
Cieszyłam się, że wreszcie to z siebie wyrzuciłam.
Od samego początku naszego związku właśnie to ciążyło mi na sercu najbardziej.
-Camila, co ty opowiadasz? - puścił wszystkie walizki i pozwolił im tak po prostu spaśc na ziemię.
Zamiast je podnieśc, zostawił je i podszedł do mnie.
Popatrzyłam  na niego z poczuciem winy. Wiedziałam, że go zraniłam.
Zamiast cokolwiek mówic, przytuliłam go mocno tak, że momentami marszczyłam mu rękaw czerwonej koszulki.
-Przepraszam, ja nie chciałam...
-Nic się nie stało - przeczesał palcami po moich włosach. - Ale powinnaś wiedziec, że kocham ciebie. I tylko ciebie. Źle zrobiłem, że cię o tym nie zapewniałem.
Mój wzrok wylądował na jego oczach.
-Nie zamieniłbym cię na żadną plastikową dziunię z wyglądem lalki Barbie. Pokochałem Camilę Torres taką, jaką jest. I nie oczekuję od niej tego, żeby jakkolwiek się zmieniała.
Uśmiechnęłam się do niego szeroko.
Przez myśli przeszło mi tylko "JAK MOGŁAM TAK W NIEGO WĄTPIC?".
-Dziękuję - pocałowałam go szczerze... Od serca.