Rozdział 50 ~ "Our World"

Hej!! ;3
Jeśli utrzymam się w swoich przekonaniach, to jeszcze 50 rozdziałów do końca bloga ;3 Szybko zleciało?
Ale przed wami pełno nieoczekiwanych zwrotów akcji i tajemniczych wątków ;3 Może jednak nieco przedłużę istnienie tej historii?
No nie wiem ^^
Dobra, a tymczasem...
W ROZDZIALE 50:
-Ludmiła i Violetta wcielają w życie swój plan,
-Rebeka nadal próbuje skusic Federico,
-Vilu i  Lu podają się za policjantów xD  (nie zdradzę więcej... ^^ )
-Violetta mówi Rebece, że tak naprawdę jest matką Federico (!!!! xD )

Nie wiem, co mi się z głową porobiło o.O
Albo raczej co się z głową porobiło Ludmile i Violettcie ^^
Ale myślę, że fajnie będzie się wam czytało ;3
Chociaż szczerze przyznam, że mnie on nie zachwyca... ;)


Piątek, 21.34
Wszystko zaplanowane... Przypomniałam sobie, że założyłam tam monitoring jeszcze przed wyjazdem.
Do swojego mieszkania wpuściła mnie sąsiadka, siedziałyśmy właśnie na jej balkonie.
-Włączaj te kamery! - wrzasnęła do mnie Vilu.
-Już, już - nacisnęłam przycisk na pulpicie laptopa. - Chyba teraz są w salonie.
-To z podsłuchem?
-A jak myślisz?
-Z podsłuchem?
-Brawo! - zaśmiałam się.
Przysłuchałyśmy się więc rozmowie Rebeki i Federico.

Z perspektywy Federico
Ja nadal nie wiedziałem, czy kocham Rebekę...
Nadal ciągle myślałem o Ludmile i jakoś nie wyobrażałem sobie, że mogę stworzyc związek na poważnie z kimkolwiek innym.
Jakoś nie widzę siebie i Rebeka na ślubnym kobiercu, wychowującym 2 małych dzieciaków i...
Po prostu jakoś nie czuję do niej tego samego, co ona do mnie.
Czasem mam wrażenie, że jest ona dla mnie etapem pośrednim pomiędzy Lu.
Ale co mogłem zrobic?
Chyba po prostu byłem za bardzo załamany tym, że się rozstaliśmy i musiałem znaleźc jakieś oparcie...
Wypadło na Rebekę i jakoś wstyd mi teraz ją skrzywdzic i zostawic samą sobie.
Niby zrozumiałem, że związek Ludmiły i mój nie ma przyszłości, najgorsze jednak było to, że podała mi jakiś fałszywy numer i teraz wcale nie mam z nią kontaktu.
Zupełnie nie wiedziałem, co ze sobą zrobic, a w tym wielkim apartamencie jakoś wstyd mieszkac samemu...
Idioto, mogłeś sobie kupic kota, a nie szukac jakieś dziewczyny!!!
Albo psa, tak... Wolę psy.
No, koty też lubię...
To psa i kota, nawet lepiej.
Durniu, ale kto by z nimi wychodził na spacery?!
Dobra, kupiłbym sobie rybkę.
Złotą rybkę.
Żeby móc codziennie wypowiadac jedno i to samo życzenie:
,,Proszę, niech wróci Ludmiła Ferro".

Z perspektywy Ludmiły
-Co oni tam robią? - zapytała Violetta, jakby zupełnie nie wiedziała, że ma przed oczami pełny obraz.
-Na razie nic. Federico zaparzył wodę na herbatę. Albo kawę.. Tak, lubi kawę.
-No dobrze, panno zakochana. Patrzymy lepiej na rozwój akcji.
Rebeka nagle poderwała się z kanapy, na której przed chwilą bezczelnie się rozłożyła.
To MOJA kanapa! Kupiłam ją za ciężko zarobione pieniądze! No, dobra, właściwie za pieniądze od rodziców.. Ale to nie zmienia postaci rzeczy! Moja kanapa!
Podeszła do Federico i złapała go od tyłu za ramiona.
Odepchnął ją lekko pod pretekstem tego, że musi wyciągnąc kubki.
-Weź tę z napisem "UWIELBIAM CIĘ" - uprzedziła go.
Idiotka... To moja szklanka...  Dostałam ją od Francesci na urodziny...
-Wolę po prostu tę zwykłą - zaprotestował.
Wiedział, że ta szklanka była dla mnie najważniejsza.
Na wszelki wypadek przesunął ją na sam koniec półki.
-Co się z tobą dzieje, Fede?
Nie mów tak do niego ty...!
-Spokojnie, Ludmiła - zwróciła się do mnie Viola. - Widzę, że się gotujesz.
-Masz rację. Jakoś kiepsko to znoszę.
-Tak, lepiej już to wyłączmy i wracajmy do domu.
-Co ty?! Myślisz, że dam jej zgwałcic swojego faceta?
Violetta wybuchnęła śmiechem, a ja poszłam w jej ślady, kiedy zrozumiałam, co powiedziałam.
-Ciszej tam, dziewczynki, chcę oglądac mój serial! - uciszyła nas właścicielka mieszkania.
-Przepraszamy - krzyknęłam w jej stronę.
Wróciłam do oglądania wydarzeń w swoim mieszkaniu.
-Nic się nie dzieje, po prostu jakiś zmęczony jestem - odpowiedział jej, nawet na nią nie patrząc.
-Federico, nie uważasz, że nie patrzenie na osobę, z którą się rozmawia jest niegrzeczne?
Ooo, czyli próbujesz go ustawic? Ja ci dam! Ma się nie zmieniac dopóki nie będziemy razem! Ja już tego dopilnuję!
-Sorry - rzucił w jej kierunku i omal nie wylał kawy, kiedy podawał jej kubek.
-Chcesz, to mogę cię  trochę rozruszac - ujęła go za rękę i poprowadziła w kierunku sypialni.
Stawiał opór, ale po chwili wyrwał jej rękę i sam tam poszedł:
-Muszę wziąc telefon i zadzwonic do Marco.
-Jasne  - odparła zalotnie Rebeka.
Natychmiast z Violettą się otrząsnęłyśmy.
-Kobieto, ja nie chcę!! - krzyczała na mnie.
-Nie wymiękaj, chodź! - popchnęłam ją lekko. - Odstęp między barierkami jest naprawdę mały, nie zmieściłabyś się w tej jakże ogromnej przepaści - odparłam z sarkazmem.
-Mam lęk wysokości, a moja przyjaciółka zmusza mnie, żebym skoczyła z wieżowca na drugą stronę! Nie chcę skończyc swojego marnego żywotu jak King-Kong!
-King-Kong nie spadł z wieżowca - wypomniałam jej.
-No, może i tak, ale go zestrzelili! Jeśli Rebeka ma karabin maszynowy, to zapewniam, że już po mnie.
Zaśmiałam się cicho.
-Dobra, idę pierwsza - powiedziałam, chociaż też się nieco bałam.
Przeszłam przez barierkę, teraz wystarczyło tylko zrobic mały krok na przód.
Nie patrzę w dół...
Nie patrzę w dół?
Jest! Mam pomysł na piosenkę! Pablo będzie zadowolony..
Dobra, Ludmiła.. Lepiej skup się teraz na przejściu na drugą stronę.
Zrobiłam szybki krok i nagle znalazłam się na balkonie mojego apartamentu.
Kto to widział, żeby właścicielka włamywała się do własnego domu?
-Violu, zostań tam - nakazałam. - W każdym momencie może zacząc się punkt zwrotny.
Przyjaciółka przytaknęła głową i obróciła laptop tak, że znowu patrzyłysmy na wydarzenia z kamer.
Skupiłam się teraz na Rebece i Fede.
-Przełącz kamerę - przypomniałam Violi.
-Nie mam dzisiaj na nic ochoty - zaakcentował Federico.
-Jakiś zmęczony się wydajesz, zaraz ci przejdzie.
-Zostaw mnie, ok?
-Zaraz odwołasz, co powiedziałeś, kotku.
Wstałam poddenerwowana i razem z Violettą chciałam wprawic w obieg nasz plan.
-Szybko,  Violetta! - poganiałam ją.
Z jakiegoś powodu nie chciałam, żeby do czegoś między nimi doszło..
Tym razem bardzo szybko znalazłam się na drugiej stronie.
Ruszyłyśmy szybkim krokiem w kierunku mojego apartamentu.
Przedtem ściągnęłyśmy jednak swoje płaszcze, pod którymi ukazały się policyjny mundury.
Zaczęłyśmy głośno walic w drzwi i wykrzykując hasło:
-Policja, otwierac!!!
Omal nie posikałam się wtedy ze śmiechu.
Kiedy nie otworzono, stwierdziłam, że przejdę do fizycznego rozwiązania sprawy.
Wsunęłyśmy okulary przeciwsłoneczne na nosy i głośno wrzasnęłam:
-Policja! Proszę otworzyc, inaczej wyważymy drzwi!
Nikt nie odpowiadał.
-Jesteś pewna, że dasz radę? - zapytała mnie Violetta chwilę potem.
-Jasne, już nie raz tłukłam się z Diego w piaskownicy - rzuciłam i jednym szybkim ciosem kopnęłam w wejście.
Drzwi z hukiem poleciały na podłogę.
-Zapłaciłam za to tysiaka, żeby tylko nie poszło na marne... - przeszło mi przez głowę.
Weszłyśmy do sypialni, złapałyśmy Rebekę i Violetta powiedziała:
-Jest pani zatrzymana.
Zrobiła to z taką grobową miną, że cudem powstrzymywałam się od śmiechu.
-A pan niech lepiej zostanie  w domu. Musimy ją tylko przesłuchac w radiowozie - poinformowałam Federico, który po prostu umierał ze strachu.
Wzięłyśmy Rebekę, która o dziwo nie stawiała sprzeciwu, i wprowadziłyśmy ją do windy.
-Czyli już wiecie, że ja się... No - odezwała się.
-Co?  - zdziwiłam się jej słowami.
-No, wiecie już gdzie pracowałam, rozumiem, że muszę ponieśc karę. Tylko jak mnie znaleźliście?
-Panienko, nie o tym mowa.
-O.. To zapomnijcie, co mówiłam...
Zjechałyśmy na dół i stanęłyśmy pod wejściem głównym.
-Słuchaj, no... - powiedziała do niej Violetta. - Tak naprawdę nie jesteśmy z policji.
-Tak? To po co demolujecie mi dom?!
-Jestem matką Federico.
W pewnych sprawach nadal nie potrafię zachowac powagi. Prawie się zaśmiałam, co zepsułoby cały efekt.
-Jeśli go tkniesz, to pożałujesz. W całym domu zainstalowany jest monitoring. Zawsze mogę przyjechac i wyszarpac ci te blond kudły, jasne? Nie ruszaj mojego syneczka, inaczej po tobie.
-Federico nie mówił, że z pani taka świruska...
-Stul pysk, gówniaro - Violetta genialnie odgrywała swoją rolę. - Nie zbliżaj się do mojego Fedusia, inaczej zobaczysz, na co mnie stac.
-No... Dobra..
-I jak mówi, że nie, to nie! Z resztą, mam zaprzyjaźnioną sąsiadkę. W jej domu znajduje się laptop z monitoringiem. A ona uwielbia telenowele. Żadnych całusów i przytulasów, bo inaczej kolejny raz wyważę drzwi.
Widziałam strach na jej twarzy.
-T-tak...
-Nie widziałyśmy się tutaj, jasne? A... A teraz wynocha.
Dziewczyna spanikowana pobiegła z powrotem do mieszkania, a ja, z laptopem pod pachą, i Violetta, zsuwając okulary z nosa, wybuchłyśmy śmiechem, który powstrzymywałyśmy od samego początku.