Rozdział 47 ~ "Our World"

 Nieco krótki, za co przepraszam, ale tak mi się dzisiaj spieszyło, że więcej nie dałam rady...
Więc, skoro nadal jestem taka zabiegana, to i wstęp nie będzie za atrakcyjny... ;/
Miłego czytania, pliska, nie miejsce mi za złe!!! <3


Czwartek, 13.02
Tomas, zmora, koszmar i ....
Nie chciałam go znowu spotykac.
Dobrze wiem, że kiedyś go kochałam, ale nie na tyle, żeby się dla niego zmienic. Jak więc mogłam tak po prostu teraz rozmawiac z kimś, kto już miał nigdy nie pojawic się w moim życiu?
-Ludmiła, opowiadaj, co tam u ciebie?! - był wyraźnie rozpromieniony tym, że mnie widzi.
-Dobrze, przynajmniej w połowie. A u ciebie?
-O, a czemu? - zignorował moje pytanie, zamiast tego wolał zadac własne.
-Wracam do Buenos Aires.
-O, to widzę, że już na początku wiele nas łączy!
-Wracasz do Buenos...
-Aires! Tak jest, wracam.
-Mogę chociaż znac powód?
Niecierpliwiłam się.
Miałam nadzieję, że to z powodu, że chce wrócic do Fran, do Violetty albo do kogokolwiek innego (chociaż nie chciałam tego zwalac na swoje przyjaciółki).
-Słuchaj, może ja ci wyjaśnię... Przez ten czas, kiedy wyjechałem, to... Jakoś mnie to trapiło, że cię nie widzę. Ludmiła, ja już zrozumiałem, że cię kocham, chcę do ciebie wrócic...
-ŻE CO?!!
-No, wiem, że ty kochasz mnie, a skoro oboje czujemy do siebie to samo, to może byśmy spróbowali?
I ten jego niewinny ton...
-Nie, Tomas, to znaczy, nie mogę... Ja.. To skomplikowane.
-Nie mówisz nie?
-Nie! Znaczy, mówię nie, bo ja mam już chłopaka, ale.... No, ale się rozstaliśmy na jakiś czas, więc  raczej go nie mam, ale nadal go kocham , więc do niego wrócę, a jadę do Buenos Aires, więc.. Więc... Ja po prostu nie mogę.
Język mi się plątał. Ciągle powtarzałam "więc", nie chciałam go urazic, a ponadto, nie wiedziałam, czy jest szansa na odnowienie związku z Federico. Leciałam tam, żeby to sprawdzic.
-Och.. Czyli... Właściwie niepotrzebnie tam lecę..
-Nie, no, paczka na pewno się ucieszy, że wracasz...
Wiedziałam, że trochę zmyślam.
Diego i Marco nie znają Tomasa, Violetta nie chce o nim nawet myślec, Francesca z całą pewnością nie chciałaby go teraz napotkac na swojej drodze, chłopaki jakoś nie są z nim specjalnie spoufaleni, ja za nim już nie przepadam, a Federico z całą pewnością wpadnie w szał i go znienawidzi, kiedy się tylko dowie, co mi przed chwilą powiedział.
-A mogę chociaż wiedziec, kim jest twój wybranek? Leon? Maxi? Andreas?
-Nie... Znaczy, w sensie, nie mogę ci powiedziec, bo nie wiem, czy coś z tego będzie.
-Czyli nie masz pewności?
-Tomas, ja cię już nie kocham. Pogódź się z tym. Nie potrafiłeś wcześniej mnie pokochac, to mnie straciłes. Koniec kropka. Mam już kogoś innego, kogo kocham nad życie.
-A czy...
-Nie, to nie jesteś ty.
Zakończyłam tę bezsensowną rozmowę i zaczęłam spoglądac w okno.
Nie chcę go znac.
Liczyłam tylko na to, że jak najszybciej dotrę do Buenos Aires, żeby wszystko sobie wyjaśnic...

Z perspektywy Violetty
-Ale jak to?! - Leon wrzeszczał, ale tym razem nie do słuchawki.
-O czym mówisz? - spytałam. - Chodzi ci o mamę Ludmiły, związek mojego ojca, czy o to, że nie mogę się przeprowadzic?
-Ymm.. O wszystko naraz! Jak to Ludmiła jest adoptowana?
-Sama nie wiem, mój tata przeglądał stosowne dokumenty i faktycznie, to jest jej mama.  Priscilla, bo tak się nazywa,  zamieszkała na razie u nas, widzę podobieństwo między nią i Ludmiłą. W dodatku, ona wie o niej wszystko. I nosi to samo nazwisko.
-Ale niby czemu jej rodzice... A właściwie przybrani rodzice.. Czemu oni też nazywają się "Ferro"?
-Nie wiem, może to zbieżnośc nazwisk, może oni zmienili. Jedno wiem - muszę o tym powiedziec Ludmile!
-Ciekawe jak.
- Nie wiem...
-No, przeprowadź się ze mną chociaż!
-Mój ojciec tego nie zniesie, z resztą, muszę zobaczyc, czy Priscilla jest odpowiednia dla niego. Nie chcę, żeby zawiódł się na niej tak samo, jak na Jade czy Esmeraldzie.
 -W porządku, aż tak się z tym spieszyc nie musimy - pocałował mnie w policzek. - Chcesz już iśc do domu, czy może u mnie zostaniesz?
-Zostanę, z chęcią - uśmiechnęłam się, a chłopak złapał mnie jedną ręką w talii i pociągnął w kierunku swojego pokoju, zamykając drzwi na klucz...