Rozdział 39 ~ "Our World"

Przepraszam, że nie napisałam go wczoraj, po prostu wiadomo:
SZKOŁA I TE SPRAWY.
No, i rzecz jasna, wywiadówka xD
Dlatego też wczoraj nie weszłam wcale na komputer, za co solidnie przepraszam, bo obiecałam 5 listopada umieścic rozdział. Niestety, pojawił się on 6, a w dodatku jeszcze jest nieco krótki, dlatego też kolejna "premiera" ustalona jest na sobotę, zamiast na planowany poniedziałek, gdyż wtedy ma się pojawic 3 sezon VIOLETTY ^^
No, sami jednak widzicie, że przełożyłam to na sobotę, więc 41 prawdopodobnie pojawi  się w dzień premiery Violetta 3 w Polsce ;DD
Czekam na to od miesięcy!! <33

Czwartek, 11.00

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ
Od dnia przyjazdu na wyspę żyłam wspomnieniami.
Głównie czas spędzałam z Marie albo biegłam po ogrodzie z goścmi hotelu.
-Berek, gonisz! - złapała mnie najlepsza przyjaciółka Marie od czasu przyjazdu, Lauren.
Rzuciłam się w wolny bieg, wiadomo, jak to się robi, kiedy się chce, żeby dzieci wygrały.
-Ludmiła! Chodź na chwilę! - mama zawołała mnie z tarasu.
-O niee! - usłyszałam zawiedziony jęk dzieciaków.
-Za chwilę wrócę! - obiecałam.
Poszłam wolno w kierunku wielkiego wejścia, w którym stała moja mama.
-Słucham? - odetchnęłam.
-Co ci jest? - zadziwiła się moja mama.
-Wiesz.. Zabawy z dwanaściorgiem dzieciaków są wykańczające. A ty co chciałaś?
-Trzymasz się jakoś? - zapytała.
-Czemu pytasz?
-A, tak jakoś. Ja też kiedyś przeżywałam podobne rozstanie.
-Naprawdę?
-Tak, tak. Rozdzieliłam się z moim ukochanym, czyli właściwie z twoim tatą, ponieważ moi rodzice kazali mi z nimi wyjechac do Szwecji. Okropieństwo.
-Czyli właściwie podobna sytuacja...
-Nie przesadzaj. Odnaleźliśmy się i... Teraz jesteśmy razem.
-To mnie miało pocieszyc?
-Nie, myślałam, że poprawię ci humor i może.. Wleję do głowy trochę nadziei.
-Nie ma już nadziei. Z resztą, prawie o tym zapomniałam, akurat mi przypomniałaś.
-To przepraszam.
-A czemu mnie wołałaś?
-Właściwie to dlatego... Ale jak już jesteś, to obierz ziemniaki.
-Mamy tutaj kucharzy..
-Wiem, ale potrzebowałam jakiegoś racjonalnego powodu - mrugnęła do mnie okiem.
-Mamo! - odparłam z wyrzutem.
Już miałam odchodzic, kiedy zawróciłam.
-Ale... Pytanie.
-Słucham?
-Nasz hotel zyskał wielką popularnośc, oni nas przecież znajdą. Nie ma szans, żeby o nim nie słyszeli.
-Zmieniliśmy nazwisko, chyba właśnie to miałam ci powiedziec. Od teraz przedstawiaj się jako Ludmiła Dealo.
-Masz szczęście, że nikomu nie mówiłam "Jestem Ludmiła Ferro"! - zarzuciłam.
-Już nie przesadzaj, jak coś, to przedstaw to jako swoje... Drugie imię. Właśnie, drugie imię.
Popatrzyłam na nią pytającym wzrokiem i machnęłam ręką z czystą obojętnością.
Wróciłam do dzieciaków tylko po to, by powiedziec im, że na jakiś czas już mi wystarczy.
-Ludmiła! Nie idź! - Marie złapała mnie za rękę i próbowała pociągnąc w kierunku placu.
-Marie, potrzebuję odpoczynku, już dosyc się z wami bawiłam.
-To ja idę z tobą...
-Jak chcesz - powędrowałam w kierunku swojego nowego pokoju.
Usiadłam na wodnym łóżku i rozłożyłam się po całości.
-Ale masz farta - Marie poszła w moje ślady.
-Z czym?
-No, masz wodne łóżko!
-Ty masz piętrowe, nie narzekaj!
-No, w sumie racja. Ja mam lepiej - zaśmiała się, a ja zareagowałam podobnie.
-Ale na wodnym łóżku jest więcej miejsca do łaskotania...
-Co?
-Zaraz ci pokażę, co! - rzuciłam się na nią i zaczęłam łaskotac po brzuchu.
Dziewczynka śmiała się głośno.
Później obie leżałyśmy na łóżku i przez chwilę się do siebie nie odzywałyśmy.
-O czym myślisz? - zapytała mnie.
-O tym, jaka jestem głupia.
-Czemu?
-Bo pokochałam kogoś, z kim nie mogę byc.
Powiedziałam to, bo nie wiedziałam, że następnego dnia moje życie się odmieni...
Nie wiem tylko, czy na lepsze, czy na gorsze...