Rozdział 36 ~ "Our World"

Hej :D Kolejny rozdział :)
KOMENTUJCIE, to ważna rzecz :D Chociaż i tak liczy się dla mnie to, że czytacie tego bloga i nie jest wam obojętny :)
Więc, zapraszam do rozdziału ^^

Piątek, 11.12
-Ludmiła, ruszaj się! - wrzasnęła na mnie mama, kiedy ciągnęłam na kółkach trzy walizki do samochodu.
-Wzięłaś najcenniejsze rzeczy? - zapytał ojciec.
-Chyba tak, tak... Tak mi się wydaje.
-Idę po Marie - oznajmiła mama.
-Nie chcemy opuscic tego domu, rozumiesz? - palnęłam.
-Rozumiem, ale to konieczne - dostałam w odpowiedzi od ojca.
-Opowiedz mi, tato.. O co chodzi?
-Słuchaj, bo...  Usiądź do samochodu - tata siadł na fotelu kierowcy.
Otworzyłam drzwi od drugiej strony i usiadłam na tyłach wiedząc, że mama z pewnością będzie długo dociekac, że to ona powinna siedziec z przodu.
Klapłam na siedzeniu i zapytałam:
-To powiesz?
-Chodzi o to, że pożyczyłem pieniądze.. Od dawnego znajomego.
-Ile? - przerwałam.
-150 tysięcy...
-150 TYSIĘCY?! Na co wam aż tyle?!
-Chcieliśmy kupic wyspę.
-A po co wam wyspa? Przecież..
-Wyjeżdżalibyśmy na nią w wolnych chwilach, spędzali miło czas.. Wybudowalibyśmy tam z mamą hotel, to było nasze marzenie.
-Czyli, że...
-Od początku nie chceliśmy robic tego, co robimy teraz. Nienawidzimy tej pracy. Ale jakoś musieliśmy zapewnic dostatek. Więc.. Brakowało nam naprawdę mało, dlatego postanowiliśmy wspólnie, że pożyczymy te pieniądze. Akurat tak się złożyło, że tylko ten facet miał to w gotówce...
-I co teraz?
-Teraz wiemy tylko jedno - jest niebezpieczny. Bardzo niebezpieczny.
-Możesz powtórzyc? - zszokowały mnie te słowa.
-Facet prowadzi gang. Już przez jakiś czas nad dręczono, nie wiedzieliśmy, co robic. Dziękowaliśmy Bogu, że przeprowadziłaś się z mieszkania, działy się tam okropne rzeczy. Dewastowali garaż, samochód, dom, ogród... Grozili, że jeśli natychmiast nie oddamy kasy, zemszczą się. Już od kilku tygodni planowaliśmy ten wyjazd, wiedzieliśmy, że kiedyś nadejdzie ta chwila. A dzisiaj... Przyszli do naszej firmy i powiedzieli... Że zabiją nasze dzieci. Z twoją mamą wiedzieliśmy, że nie możemy na to pozwolic. A im szybciej wyjedziemy, tym lepiej dla nas wszystkich.
-Tato... To...
-Nie dzwoń do nikogo, kiedy będziemy w drodze. Mogą nas namierzyc.  Masz - podał mi jakiś telefon. - Z niego zadzwonisz. A potem wyjmij kartę.
-Dzięki - tylko na tyle było mnie stac. - Nigdy tu już... Już tu..
-Nie wrócimy. Nigdy. NIGDY. Rozumiesz?
-Tak, chyba tak.
-Zadzwoń do znajomych już teraz, właściwie, to i tak chyba wszystko jedno.
-Ok.
-Jak mama i Marie wejdą, uruchomię silnik, a ty wybierzesz numer. Tylko szybko, dużo czasu nie mamy. Będziemy stac w miejscu, inaczej zrozumieją, że wyjeżdżamy.
-Idę po nich, coś długo nie wracają - zasugerowałam.
Weszłam do domu, a widok mnie zszokował.
Miejsce, w którym przesiadywałam codziennie, miało się ze mną rozstac.
W dodatku - Marie trzymała się futryny drzwi i za żadne skarby nie chciała puścic.
Mama ciągnęła ją non stop, mówiąc:
-Marie! Musimy jechac! Nie mamy czasu!
-Nie chcę stąd wyjeżdżac! - jej odpowiedź brzmiała tak samo za każdym razem.
-Marie - odezwałam się do niej, przerywając ich sprzeczkę. - Naprawdę musimy jechac, tutaj jest... Niebezpiecznie.
-Jak bardzo? - widziałam przerażenie na jej twarzy.
-Bardzo.
-No.. Dobra! - odparła ze zrezygnowaniem i ukrywając dreszcze, pobiegła do samochodu.
-Chciałam... Zadzwonic do Federico - odezwałam się do mamy, kiedy byłyśmy już same.
-Nie dzwoń, kochanie - odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Dasz mu szansę.
-Co? - nie do konca wiedziałam, o co jej chodzi.
-Inaczej dasz mu do zrozumienia, że jeszcze coś z tego będzie. Ale wy się już nigdy więcej nie zobaczycie.
-Nigdy?
-Nigdy. Mówiąc mu, że go kochasz - urwała, a do mnie dotarło, że znała mnie na tyle dobrze, że wiedziała, co chodzi mi po głowie i co chciałam zrobic. - jednocześnie powiesz mu też, że zobaczycie się i moglibyście byc razem. Przepełniony radością, będzie czekał.
-I powoli rozpadał się z tęsknoty - dokończyłam, bo wiedziałam, co chciała mi powiedziec. - Dzięki, mamo.
-Wiem, że go kochasz i chciałabyś usłyszec jego głos, ale nie rób tego, skarbie.
Pokiwałam głową i poszłam z mamą pospiesznym krokiem do samochodu, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji.
-Telefony wyłączone? - zapytał tata, kiedy już wszyscy znaleźliśmy się w samochodzie.
-Tak - odpowiedziała za nas mama.
-Jeszcze nie zadzwoniłam - odparłam.
-Dobrze, więc zadzwoń - zezwolił papa.
Mama popatrzyła na mnie wzrokiem, którego używa zawsze, kiedy chce mnie do czegoś przekonac. Tym razem jej się to nie uda.
-Viola? - odezwałam się do przyjaciółki.
-Ludmiła, jak miło cię słyszec! Możemy się spotkac, chciałabym z tobą porozmawiac na temat..
-Obawiam się, że to nie możliwe, gdzie teraz jesteś?
-W Resto, ze wszystkimi.
-Więc przekaż im, że już się zobaczymy i wszystkich z nich kocham jak własne rodzeństwo.
-Ale Ludmi, co się dzieje? O czym ty mówisz? - słyszałam jej cichy c hichot.
-Nic, po prostu pa.
-Czekaj, dam ci porozmawiac z Fede.
-Nie!
Nie zdążyłam jej powstrzymac. Po chwili usłyszałam jego zmartwiony, męski głos:
-Ludmiła, chcę wszystko wyjaśnic.
Z bólem serca, odpowiedziałam:
-Nie! Przekaż proszę, że...  Po prostu...
Popatrzyłam jeszcze raz na moją mamę i zrozumiałam, jak bardzo ich wszystkich skrzywdzę.
-Po prostu nie mogę się już z wami zadawac, nie jesteście towarzystwem dla mnie! Taka gwiazda nie może marnowac czasu na takich przeciętniaków. Jestem Supernova! Ludmiła się rozłącza!
Nacisnęłam czerwoną słuchawkę.
Okropnie żałowałam tego, co zrobiłam, ale nie mogę już tego cofnąc.
Musiałam na chwilę wrócic do swojej dawnej postaci, żeby dac im do zrozumienia, że wcale się nie zmieniłam. Że nadal jestem wredną Supernovą. A tak właściwie powinnam byc durną, cholerną asteroidą.
-Czemu kłamałaś? - zagaiła Marie.
-Bo musiałam...
I już po chwili byliśmy w drodze na lotnisko...
Właśnie opuszczałam najwspanialsze z miejsc na świecie.
Co ja gadam, opuszczam najwspanialszych ludzi.
Ludzi, którzy docenili we mnie wszystko i pomogli mi stac się kimś lepszym.
A teraz po prostu od nich odchodzę...