Rozdział 23 ~ "Our World"

 No i wszystko się zaraz wyjaśni ;D
Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba :)
Pozdrowionka i naprawdę dziękuję za miłe komentarze c:
Besos ;*


 Wtorek, 15.43

Już jakiś czas czekałam tu z policją, przyjaciółmi i rodziną...
Nic, ani śladu obecności Federico.
Może źle odczytałam wiadomośc?
Boże, nie...
-Ludmiła, spokojnie - znajdzie się - pocieszała mnie Nati.
-Ty też byś była spokojna, gdyby chodziło o Maxiego, Nati? - zapytałam, a dziewczyna złapała mnie za ramię.
-No dobrze, może uważasz, że trochę przesadzam... Ale wszystko w porządku, niedługo znowu się zobaczycie, będziesz mogła go przytulic i.. Takie tam.
Kiwnęłam głową i już nic nie powiedziałam - pozostali też.
Czekaliśmy w milczeniu na jakąkolwiek poszlakę.
Boże, Boże, Boże..
A co jeśli już nigdy się nie zobaczymy?
Co jeśli jego już nie ma w mieście?
Co jeśli...
Nie, Ludmiła!
Nie dochodź do nieprzyjemnych wniosków!
Wyrzuc to sob ie z głowy!
Co ty wyprawiasz?!
Z moich przemyśleń wybudził mnie głuchy trzask.
-Słyszeliście to?! - krzyknął Andreas.
Momentalnie policjanci pobiegli w miejsce, z którego dochodził dźwięk i kazali nam zostac w miejscu.
-A jeśli to... - mówiłam trzymając płacz, ale Camila zasłoniła mi usta ręką.
-Ciiicho.. Uspokój się.
Ona też starała się stłumic w sobie emocje - widziałam, że w środku się po prostu gotuje i już chciałaby wiedziec, co się dzieje.
Co się dzieje, z naszym przyjacielem.
Nie wytrzymałam...
Kiedy tylko Camila rozluźniła uścisk, zaczęłam biec w stronę, w którą pobiegli odziałowi.
-Federico! - krzyknęłam z płaczem, kiedy zobaczyłam bruneta podtrzymywanego przez jednego z policjantów, drugi dzwonił po pogotowie.
-Proszę się odsunąc! - usłyszałam donośny głos.
Nie zważałam na ostrzeżenia - podbiegłam do chłopaka.
-Federico.. Fede, kochanie... - wyszeptałam tylko.
Pocałowałam go z tęsknoty.
Tak dawno go nie widziałam, tak dawno nie dotknęłam, tak dawno nie pocałowałam.
-Vittoria.. Vittoria.
Szpetał jej imię w mojej obecności?
Czyżby oni...?
Obejrzałam się za siebie.
Widziałam swoich przyjaciół biegnących w moim kierunku, ale jeden z policjantów zdążył ich zatrzymac.
-Proszę się odsunąc od rannego! - zwrócono się do mnie i wyprowadzono o kilka kroków dalej - do moich przyjaciół.
Zauważyłam jeszcze jedno - czerwona czupryna...
Vittoria?!
Była zakuta w kajdanki, za nią szło kilku mężczyzn w takim samym stanie.
Miałam ochotę rzucic jej się do gardła.
Jego słaby szept..
To ona...
Zaczęłam ze złością i frustracją biec w jej kierunku.
-To twoja wina! Ty zimna su... - Leon i Diego złapali mnie w ostatnim momencie i zasłonili dłonią twarz.
-Ludmiła... - odezwał się Leon. - Wszystko w porządku.
-Nic nie jest w porządku - powiedziałam niezrozumiale przez ich ręce przyłożone do moich ust. - To ona mu to zrobiła! Zabiję ją!
-Uspokój się, kochana - podbiegła do mnie Violetta i przytuliła po przyjacielsku. W jej ślady poszła Camila i Francesca.
-Jeszcze mnie popamiętasz... - wrzasnęłam tylko do czerwonowłosej, kiedy już pakowali ją do radiowozu.
Po tamtych słowach zaczęłam gorzko płakac i osunęłam się na ziemię, mamrocząc:
-To wszystko przez nią.. Przez nią... Przez nią...
___________________________