Rozdział 22 ~ "Our World"

 22 RODZIAŁ ;D
A w nim szokujące wątki na temat porwania ;D
Czytajcie dalej! ;D



Wtorek, 15.14
Nie miałam pojęcia co z Federico!
Poszukiwania trwają tydzień, policja nic nie znalazła i nadal ma nas gdzieś, a żadne poszlaki raczej nie mają zamiaru się pojawic.
Ten dzień jednak był przełomowy...
Otrzymałam telefon z nieznanego numeru.
Niepewnie nacisnęłam zieloną słuchawkę.
-Halo? - odezwałam się.
-Ludmiła? - usłyszałam jego głos.
Brzmiał zupełnie inaczej niż zwykle...
-Federico? Tak się...
-Ludmiła - przerwał mi. - Pamiętasz naszą zabawę z dzieciństwa? Zagrajmy jeszcze raz.
Zabawę? Pierwsze słyszę..
Z dzieciństwa? Przecież jeszcze wtedy się nie znaliśmy...
Coś mi tu nie gra...
-No dobrze, zagrajmy - odpowiedziałam mimowolnie.
-Ta zabawa nazywa się PIERWSZA LITERA. Pamiętasz zasady? Wymawiam po prostu znane mi tytuły piosenek z Studia, a ty zapisujesz je na kartce.
Nie kojarzę żadnej gry, która miałaby takie zasady...
Pierwsza litera - to brzmiało zadziwiająco.
Natychmiastowo wzięłam kartkę i długopis z swojej szafki nocnej,
-Więc, zacznijmy.. Podemos, Algo se enciende, Ser mejor, Si es por amor, Tienes el talento, Are you ready for the ride, Rescata mi corazón. Weź je pod uwagę.
Tylko co oznaczało "Weź je pod uwagę"?
Tyle niepewności, tak mało odpowiedzi...
Ale słuchałam z rozwagą jego dalszych słów, które brzmiały tak:
-Te esperare, On beat, W - no, nie znam, ale weź pod uwagę, Yo soy asi.
Po chwili zaczęłam łączyc wątki.
Niestety za późno, gdyż chłopak już się rozłączył.

Podemos
Algo se enciende
Ser mejor

Si es por amor
Tienes el talento
Are you ready for the ride
Rescata mi corazón
Te esperare
On beat
W
Yo soy asi

Czytane po kolei PIERWSZE LITERY (zapewne stąd nazwa ''gry'') utworzyły hasło: PAS  STARTOWY.
Co to mogło oznaczac?
Zapewne jedno - pas startowy na najbliższym lotnisku niedługo będzie sprawdzony przez Ludmiłę Ferro...

Z perspektywy Federico

-I co ta zabawa miała na celu? - powiedział jeden z porywaczy.
-Nie interesuj się - wrzasnąłem ciszej.
-Smarkaczu, gdybym nie musiał się trzymac zlecenia, żeby dostarczyc cię na lotnisko całego, to już dawno miałbyś fioletową twarzyczkę.
-Rozumiem, że chcesz mnie wysmarowac fioletową farbą? - parsknąłem.
-Zleceniodawca kazał zachowac spokój, zleceniodawca kazał zachowac spokój - usłyszałem ciche powtarzanie tych właśnie słów, przez porywacza.
-A cóż to za zleceniodawca? - odezwałem się po chwili.
-Przekonasz się później, a na razie stul japę.
-Ta japa ma tyle fanek, że nie potrafiłbyś ich policzyc. Przyznaj się, nie ukończyłeś studiów, że skończyłeś - zmierzyłem go wzrokiem. - O tak.
-Nie twój interes, gówniarzu.
-Ooo, czyli przechodzimy na wyzywki - no nic.
Gościu już ani słowem się nie odezwał, a ja sam nie miałem ochoty dalej ciągnąc tej wymiany zdań.
-Dobra, wsiadaj do wozu - odezwał się w końcu osiłek, kiedy wyprowadził mnie subtelnie na dwór i kazał wejśc do niewielkiego busu.
-A w życiu! Gdzie my w ogóle jedziemy?! - odpowiedziałem mechanicznie.
-Na lotnisko, a z lotniska do Norwegii - gadał gościu, gdy wpychał mnie na siłę do samochodu.
Kiedy już w nim siedziałem - no cóż, siła wyższa - wrzasnąłem:
-Do Norwegii?! Za jakie grzechy?! Po co?! Dlaczego?! Czemu?!
-Bo tam masz jechac, koniec kropka.
Mimo, że zadawałem liczne pytania - do końca drogi nie dostałem ani jednej odpowiedzi.
Dlaczego? Dlaczego akurat ja?
Tu się nie liczy moje bezpieczeństwo, w tej chwili ma ono najmniejszą wartośc.
Chodzi o Ludmiłę - ten wyjazd oznaczał, że już nigdy więcej jej nie zobaczę...
A ja tego nie chcę - przecież...
Ja ją kocham...