Rozdział 20 ~ "Our World"

 Hej :)
Dzisiaj rozdział o Wielkim Finale :D ;D
SORRY, że tamten rozdział był trochę krótki ;)
Ale dzisiaj więcej będzie się działo :D ;)
Co prawda- też jest on trochę krótszy, ale to z pośpiechu :D
I też dlatego, że coś takiego się w nim wydarzy ;D
Więc - rozdział 20!!



Piątek, 13.31

Z perspektywy Federico

Dzień Wielkiego Finału...
Minęły już dwa tygodnie, a ja nadal nie mogę się pozbierac.
Próbowałem się z nią skontaktowac, ale nie odbierała telefonów, nie odpisywała na emaile i SMS-y...
No tak, straciłem ją...
Nie obwiniam Vittori, że skłamała...
Tylko siebie, że nie wiedziałem, komu uwierzyc.
-Federico, szybciej! Za niedługo wychodzisz na scenę - zawołała Violetta.
-Dobra - odburknąłem, po raz kolejny próbując się dodzwonic do Ludmiły.
-Co się stało?
-Nic, jest OK. Za chwilę wychodzę na scenę i...
-Widzę, że coś ci jest - mnie nie oszukasz, mieszkamy w tym samym domu - zrobiła tę swoją stanowczą minę.
-Chodzi o to... - zacząłem.
Opowiedziałem jej co do słowa to, co czuję.
-No i za nią tęsknię - wykończyłem.
-Fede, może i to trudne... Ale trzeba zapomniec o przeszłości i życ przyszłością - popatrzyła na mnie.
-O wszystkim nie da się zapomniec!

-Federico! - krzyknął Antonio. - Wchodzisz na scenę!
Violetta poklepała mnie po ramieniu i szepnęła:
-Dasz sobie radę.
Wyszedłem na scenę.
Już słyszałem pierwsze rytmy "Luz, cámara, acción"

Nie czułem się na siłach, żeby śpiewac.
Melodia leciała dalej, dalej i dalej.
Tancerki wokół już wykonywały pierwsze kroki, kiedy ja nie miałem na to ochoty.
Już powinienem śpiewac pierwszą zwrotkę...
,,Es necesario poder rugir
Inevitable saber gritar
Es importante para sentir
Imprescindible para cantar"
Popatrzyłem na kulisy.Violetta pokazała, żebym się bardziej rozkręcił.
Jak mam się rozkręcic, kiedy wokół mnie jest szaro i smutno?
Może mi się tylko tak wydaje?
Ja - najbardziej radosny spośród wszystkich w Studio - nagle nie potrafię się chociaż uśmiechnąc - nawet sztucznie.
Wtedy ją zobaczyłem...
Jej blond włosy były rozpuszczone, miała na sobie biały gorset w czarne kropki i czerwoną spódnicę..
Nie mogłem przestac kierowac na nią wzroku.
Kiedy popatrzyłem na kulisy, Violetta, Camila i Francesca skakały z radości i pokazywały mi ją tak, jakbym jej wcześniej nie zawuażył.
Jak mógłbym nie zawuażyc

Tej ślicznej twarzy?
O, popatrz...
Nawet się zrymowało.
Gdy zacząłem śpiewac ciąg dalszy piosenki, dziewczyna podeszła do mnie.
Złapałem ją za dwie ręce i popatrzyłem w oczy.

Przez chwilę myślałem, że to sen, że to tylko iluzja, że tylko wyobraźnia płata mi figle a to jedna z tancerek...
Ale było to takie prawdziwe...
Do końca tańczyliśmy w rytm muzyki.

Publicznośc wariowała, nawet nie wiem czemu...
Ja rozumiem, mam miliony fanek - Ludmiła tak samo - ale bez przesady...
Pod koniec ostatniego wersu, wraz z Ludmiłą wykonaliśmy ostatni i finałowy krok:

"Hasta las piedras quieren bailar "

Rozległy się wielkie oklaski, a Ludmiła rzuciła mi się na szyję.
-Fede, ja zdałam sobie sprawę, że ja bez ciebie nie wytrzymam - szepnęła zasłaniając ręką nasze twarze, bym mógł dokładnie usłyszec jej słowa. - Żadna wyprowadzka i wszelkie uniki z mojej strony tego nie zmienią...
-Dobrze, że mi to mówisz.. Ja sam chciałem ci to powiedziec.
Pocałowałem ją z nieśmiałością.
Rozległy się huczne brawa, co i tak mnie nie obchodziło.
Chodziło tylko o to, że tak bardzo za nią tęskniłem...
A teraz była jak na wyciągnięcie ręki...