Rozdział 19 ~ "Our World"

Hej :D
Dziękuję wszystkim za wszystko :D
Więc, pewnie zastanawiacie się, komu dedykuję rozdział...
Otóż:

Milena Magierska

Za prześwietną wypowiedź w sprawie zadanych pytań ^^

Podletta ever:

Za słowa ,, (..) Ja nie piszę po to, żeby dostać dedykację rozdziału. Ja piszę, bo Cię Kocham (i nienawidzę...) (..)" i za każdy miły komentarz, który od niej dostaję ^^ No i za te wariactwa, które wypisuje przy każdej części ^^ xD

Mechi Lambre:

Za zapewnienie, że dojdę do 100 rozdziału, będzie ze mną do końca i nie widziała lepszego bloga ^^

Mechita Lambre:

Za jej brak słów i "Kocham cię" przy każdym komie ^^ xD

NO I DLA KAŻDEGO CZYTELNIKA, KTÓRY KOMENTUJE MOJE POSTY ^^

Wtorek, 11.34
Właśnie dojechałam na miejsce...
Niecałe piętnaście minut drogi to mało...
-Panno Ludmiło, wysiadamy. Jesteśmy na miejscu - otworzyły się drzwi limuzyny.
Rozejrzałam się dookoła.
Ogromny budynek był białego koloru, wyglądał luksusowo już z zewnątrz- ciekawe, co będzie w środku?
-Już wysiadam, dziękuję.
Weszłam do środka - był wspaniały... W ogromnym holu znajdowała się fontanna, mnóstwo roślin, biały i elegancki wystrój - zupełnie jak w pięciogwiazdkowym hotelu we Włoszech.
-Nazywam się Ludmiła Ferro, chciałabym otrzymac klucz od swojego apartamentu.
Natychmiastowo dostałam złotą kartę, którą otwierało się pokój.
Wsiadłam do windy i pojechałam na górę.
Pracownicy mieli zanieśc moje rzeczy do pokoju, pewnie trochę im to zajmie.
Kiedy tylko weszłam do swojego pokoju, zamieniłam się w słup soli.
Nie mogę w to uwierzyc! Jak tutaj pięknie...
Po kolei wchodziłam do każdego pomieszczenia i za każdym razem dziwiłam się jeszcze bardziej.
Jeśli chodzi o mój apartament, warunki są świetne.
Na początek weszłam do łazienki:

Nastrój w niej wydawał się bardzo subtelny, jak i romantyczny.
Następnie odwiedziłam salon połączony z kuchnią:

Wspaniałe...
Kolejnym odwiedzonym przeze mnie miejscem, był pokój gościnny:

Hmm.. Jeśli on jest taki kolorowy, to muszę dodac też coś do innych pomieszczeń, które są w większości wykonane w białym klimacie...
Weszłam więc do swojej sypialni:

Czyli fiolet? Wspaniale!
Pomieszczenie, które zobaczyłam jako ostatnie, była moja garderoba:

O Boże... Była chyba największym pomieszczeniem w całym apartamencie!!
Dzieliła się na kilka działów, które zależało od okazji, np. "Wieczorowe", "Na codzień", "Kolorowe", "Biało - czarne", "Ozdobne" itd...
Rodzice musieli się postarac - pewnie wyburzono ściany i połączono kilka apartamentów w jeden...
Albo też dali mi ten największy, na samej górze...
Hmmm... Mój pokój był na samej górze, więc to chyba logiczne - posiadam największy z apartamentowców!
Do salonu i łazienki muszę coś dodac.. Jakieś małe dekoracje, które uczynią je bardziej 'radosnymi'.
Gdy dostarczono moje bagaże, natychmiastowo wypakowałam wszystko i poukładałam na swoje miejsca.
Ubrań nie brałam ze sobą, już wcześniej większośc z nich została tutaj przywieziona, częśc była całkiem nowa, a jeszcze inna częśc została w moim rodzinnym domu.
I nagle smutek powitał mnie dzisiejszego dnia po raz kolejny - jestem tutaj całkiem sama.
Sama w tym miejscu, nie mogę z nikim spędzac czasu, a nie za bardzo mi się spieszy, żeby kogoś poznac...
Miejsce jest wspaniałe, ale tylko pod względem wyglądu...

Z perspektywy Federico

-Napewno nic ci nie jest? - zapytałem po raz kolejny Vittori.
-Nie, nie.. Wszystko w porządku - powiedziała cicho.-Chodzi o to, że... Federico, zakochałam się.
-Naprawdę? - już miałem nadzieję, że wybrała sobie jakiegoś innego chłopaka, nie będę musiał jej zranic... Ale myliłem się.
-Tak, w TOBIE...
Przybliżyła się do mnie.
Chciałem się trochę oddalic, ale spadłbym z ławki...
Przecież nie wypada!
Natychmiastowo wstałem.
-Emmm.. Coś mnie.. Uwierało - udawałem, że poprawiam spodnie.
-Nie ma sprawy.. Siadaj - poklepała ławkę.
Ze zrezygnowaniem usiadłem na ławce.
Dziewczyna momentalnie jeszcze bliżej się przybliżyła i próbowała pocałowac.
-Nie, nie, nie! - odruchowo krzyknąłem i odepchnąłem ją lekko.
-Co? O co chodzi? - zdziwiła się.
-Przepraszam cię, ale nie mogę... Nie kocham cię, kocham Ludmiłę.
-Co?! - wrzasnęła. - To na cholerę ja sobie to robiłam?!
Popatrzyłem na jej kolano.
-To ty... Wrobiłaś ją!
-A co ty myślałeś? Gdybyście się pożegnali w zgodzie, to nadal byś ją kochał i nie miałabym już u ciebie szans! A mimo to, że pod koniec się tak pokłóciliście, to nadal czujesz do niej więcej, niż do rodzonej matki! Niepotrzebnie zadaję sobie tyle trudu próbując was rozłączyc!
Dziewczyna odeszła pewnym krokiem.
Czyli Ludmiła mówiła prawdę!
Tylko... Dlaczego wcześniej nie mogłem sobie z tego zdac sprawy?