Rozdział 18 ~ "Our World"

 Dziękuję wam za wszystkie miłe słowa z waszej strony ;*
A teraz rozdział i jednocześnie....
Przekonacie się :D
Jaka wg was jest Vittoria? >:D

Wtorek, 10.23
Dzień wyprowadzki...
Nie mogłam zmrużyc oka, ale w końcu zasnęłam.
Co mi się śniło?
To chyba oczywiste...
Federico.
Wyobrażałam sobie ból, który będę czuc z braku jego u boku...
Ale muszę to zrobic - nie chcę, żeby był z takim potworem jak ja - z resztą...
On i Vittoria...
Albo on i Lena...
Znajdzie jeszcze tą jedyną, którą napewno nie jestem ja.
Opiekunka popakowała mi wczoraj wszystkie moje ubrania i rzeczy, rodzice zadbali o gustowne i drogie umeblowanie apartamentu, w którym będę mieszkac, a przyjaciele... Zadbali o to, żebym nie wyjechała bez pożegnania i pięknych wspomnień, o których nigdy nie zapomnę.
Leniwie ociągnęłam się na łóżku.
Od razu po przebudzeniu zabrałam się za makijaż, higienę i ubiór.
-Ludmiła, schodź na dół, słyszę, że wstałaś! Właśnie przyjechała limuzyna zamówiona przez twoich rodziców!
-Daj mi jeszcze chwilę, chciałabym odwiedzic jedno miejsce...
Słyszałam głębokie westchnięcie Anny. Wyszłam pospiesznie z domu, żebym mogła zdążyc na czas przeprowadzki.
Oczywiście chciałam odwiedzic park.
Mam nadzieję, że Federico i Vittoria zaplanują jakąś przyszłośc.
Violetta mówiła, że się umówili, ale gdzie, to nie miałam pojęcia...

Z perspektywy Federico

Widziałem blond czuprynę należącą do dobrze znanej mi dziewczyny.
Popatrzyłem na nią z ciekawością.
Podejśc czy nie podejśc?
Powiedziała, że lepiej się pożegnac.
Zobaczyłem, że po drugiej stronie nadchodzi Vittoria.
Randka z Vittorią czy pożegnanie z Ludmiłą?
Ahhh..
Właściwie nie było się nad czym zastanawiac,ale...

Z perspektywy Ludmiły
-Hej!
-Federico? Myślałam, że...
-Myślałaś, że nie przyjdę się pożegnac ostatniego dnia twojego pobytu w Buenos Aires? To źle myślałaś - zaśmiał się.
-Nie sądziłam, myślałam, że idziesz na randkę z Vittorią.
-Coś jej... Wypadło.
Ha! Naprawdę? Byłam święcie przekonana, że przed chwilą widziałam ją niedaleko grządek z kwiatami...
-Aha... No, dobrze.
-Widzę, że usiadłaś akurat tutaj? - widziałam, że skierował wzrok na napis, który kiedyś razem tam napisaliśmy.
-Hmm.. Tak. Mam z tym miejscem wiele wspomnień.
-Najwięcej ze mną, nie sądzisz? - uśmiechnął się.
-Tak... Tak sądzę. Będę tęskniła za tym miejscem.
-Ja też...
-Ty? Przecież ty się z nim nie rozstajesz.
-A z kim bym tu przychodził, jak nie z tobą? Nie będę go raczej odwiedzał, bo będzie mi o tobie przypominał.
-Przykro mi, że rezygnujesz przez to wszystko z tak wielu rzeczy o tak wielkim znaczeniu...
-Nie twoja wina... Sam zasłużyłem - popatrzył mi w oczy.
-Nie, nieprawda. Przepraszam za to...
-Nie powinnaś, mimo, że cię już nie zobaczę... A tak bardzo bym chciał codziennie widywac to roześmiane spojrzenie.

Przytulił mnie, a ja odwzajemniłam to i z każdą chwilą ściskałam go coraz mocniej.
-Nie mówmy sobie "żegnaj".. Powiedzmy tylko... Do zobaczenia.
-Do zobaczenia, Ludmiło - pocałował mnie w czoło.
-Do zobaczenia, Federico - odparłam, bo tylko to zdołałam powiedziec.
Odeszłam stamtąd pospiesznie, bo musiałam zdążyc na przeprowadzkę.
Nagle zobaczyłam Vittorię. Siedziała na chodniku, płakała..
Widziałam, że rozwaliła sob ie prawie cały łokiec.
-O matko, co ci się stało?! - zapytałam, próbując jakoś jej pomóc.
-Pomocy! Ratujcie! - krzyczała bezsensownie.
Po co ten krzyk? Przecież zaraz jej pomogę.
Natychmiast nadbiegł Federico.
-Ona mnie zaatakowała! Powiedziała, że nigdy nie będę szczęśliwa i nie odpuści, bo jesteś tylko jej! - kłamała w żywe oczy.
-Co?! - całkowicie zaskoczyły mnie jej słowa.
Federico pomógł dziewczynie wstac.

 -Chyba nie myślisz, że to prawda?!
Chłopak nie odezwał się słowem.
-Nie mogę uwierzyc... Nie ufasz mi, tak?
Nadal mi nie odpowiadał...
-Więc tak wygląda nasze pożegnanie?
Otworzył usta, ale po chwili znowu je zamknął.
-Wiesz co? Nie chcę mówic ci ''do zobaczenia''... Wolę powiedziec ''nigdy więcej nie chcę cię widziec''!!!
Odbiegłam w popłochu.

Z perspektywy Federico
No i co miałem zrobic?
Przecież Ludmiła by tego nie zrobiła...
Mówiła, że chce mojego szczęścia, a ja mówiłem jej, że chcę, żeby to ona była szczęśliwa...
Z drugiej jednak strony, dlaczego Vittoria miałaby mnie okłamywac?
Wolałem przemilczec tę sprawę i się nie odzywac.
Co z resztą było ogromnym błędem, zważając na to, że Ludmiła była zdruzgotana...
I już nigdy więcej nie chce mnie widziec...


Z perspektyw Ludmiły
Wiedziałam, że z Vittorią jest coś nie tak...
Jak on mógł mi nie wierzyc? Przecież znamy się tyle czasu...
Chociaż patrząc na to ze strony, że przez większośc naszej znajomości byłam chodzącą wrednotą, to...
Ale ją znał zaledwie dzień!
W tym momencie nie żałuję, że wyjeżdżam z tego miejsca... Nareszcie będę mogła odetchnąc w spokoju...

_____________________
I jak wam się podobało? 
Co sądzicie o Vittorii?
Myślicie, że Fedemiła ma szanse?

Najlepsza odpowiedź dostanie dedyk :D 

Ale tym razem - ROZDZIAŁU!!!!!

Chcę zobaczyc, kto czyta te ''ogłoszenia'', które dla was piszę :) 
Więc: dalej :D