Rozdział 17 ~ "Our World"

Hej :D
Właśnie skończyłam robic dedyki, więc obiecany rozdział :D
A oto zamówione przez was dedykacje z:
-Leonettą (1)
-Diego (1)
-Fedemiłą (3)
-Mechi (1)
:)

                                  Dedyk z Mercedes Lambre:

                                        Dedyk z Leonettą:

                                             Dedyk z Diego:

                                         Dedyk z Fedemiłą:

                                        Dedyk z Fedemiłą:

                                        Dedyk z Fedemiłą:

Więc dedyki już są ^^
Jak się podobają, to piszcie ;*
A teraz rozdziałek :D
Od razu zastrzegam - FEDEMIŁAAAA!!!!!! ♥

 Wtorek, 02.03
-Chodźmy na zewnątrz, muszę się przewietrzyc - powiedziałam, kiedy kolejny raz oberwałam od Violetty poduszką.
-Dobra - otworzyła drzwi. - Federico, idziesz z nami?
-Czemu nie...
W trójkę wyszliśmy na dwór.
-Masz trampolinę?! - zaskoczyłam się, gdy wchodziliśmy na tylną częśc jej podwórka.
-Hahaha, tak.. Stara jest, ostatnio jej używałam, kiedy miałam 14 lat...
-Żartujesz? Nigdy nie skakałam na trampolinie - zaśmiałam się.
-Naprawdę? - zagadnął nagle Federico - Masz okazję to zmienic...
Zanim zdążył powiedziec ostatnie słowa, już wchodziłam do środka.
Mieliśmy dużo śmiechu i zabawy...
-Hahaha, przez te kilka lat zapomniałam, jaka to frajda! - wrzasnęła Violetta i rzuciła się na dół.
-Ja nigdy nie skakałam! - zrobiłam to samo, co Viola.
Już po chwili wszyscy leżeliśmy i patrzyliśmy w gwiazdy - co było całkiem bez sensu, biorąc pod uwagę to, że wcale się nie nich nie skupialiśmy.
-Dawno tego nie robiłem - przyznał Federico.
-Czego? - spytała Viola.
-Dawno nie patrzyłem w gwiazdy.
-Masz okazję to zmienic - zacytowałam jego słowa, po czym popatrzył na mnie i szeroko się uśmiechnął.
Szczerze odwzajemniłam uśmiech.
-Za chwilę wracam, przyniosę nam jakieś przekąski i picie... - oznajmiła Violetta.
-Pójdę z tobą - zaproponowałam.
-Nie, dam radę, poczekajcie tu - mówiła, a ja wprost czułam, że to było przez nią ustawione.
Chwilę leżeliśmy w ciszy, jednak później odezwał się Federico:
-Więc... Słyszałem, że się wyprowadzasz...
-Niestety przeszło mi to przez myśl... Nic mnie tu nie trzyma...
-A przyjaciele?
-Przyjaciele... Z nimi mogę utrzymywac kontakt przez telefon, może czasem przyjeżdżac... Nie ma ważniejszego powodu, dla którego miałabym to zostac.
-A... Ja? - przysunął się trochę bliżej.
-Ty... To co innego, poznałeś już Vittorię, byłeś z nią na randce. Spodobała ci się i...
Pogłaskał mnie po policzku. Byłam tym nieco zaskoczona.
-Kocham cię... I żadna Vittoria czy Lena tego nie zmienią... - uśmiechnął się. - I widzisz, znowu to robię.
-Co?
-Ten mój uśmieszek i teksty...

-W tym wypadku wcale mi nie przeszkadzają - szepnęłam z lekkim uśmiechem, a on zbliżył się jeszcze bardziej, próbując mnie pocałowac.
-Nie, nie mogę.. - odsunęłam się od niego.
-Ale.. Czemu?
-Zakochaj się, poznaj kogoś. Nie mogę z tobą byc. Umówiłeś się z Vittorią na jutro, wykorzystaj to, że masz okazję na miłośc.
-Co... Skąd wiesz, że umówiłem się z Vittorią? Czytałaś moją pocztę?!
Nie chciałam wsypac Violetty...
-Wiesz, nie spodziewałem się tego po tobie. Myślałem, że naprawdę się zmieniłaś. Ale to chyba tylko pozory...
Wyszłam z środka i powiedziałam:
-Powiedz Violetcie, że wracam. I życzę ci powodzenia z Vittorią... Mam nadzieję, że nie okaże się twoim największym błędem - tak jak ja.
Przekroczyłam już posesję Violi, kiedy przez płot przeskoczył Federico.
-Nie jesteś pomyłką - objął dłońmi moje policzki i podniósł głowę do góry, żeby mógł popatrzec mi w oczy. - Muszę miec chociaż pewnośc, że bezpiecznie dotrzesz do domu. Nie zostawię cię.
Popatrzyłam w chodnik i kiwnęłam głową.
Szliśmy przez chwilę w ciszy, kiedy zatrzymał mnie i złapał obiema rękami za dłoń.
-Chociaż przez te nasze ostatnie 10 minut zachowujmy się tak, jakbyśmy chcieli, żeby było zanim tamto się stało...
Pocałowałam go w policzek, dając w ten sposób znak, że mi to odpowiada.
Szliśmy trzymając się za ręce i kołysząc nimi, a ja co jakiś czas opierałam głowę na jego ramieniu.
Wspólnie nuciliśmy Ti Credo.
Kiedy już stanęliśmy przed moim domem, otworzyłam zamek i miałam wejśc do środka, kiedy odezwał się Federico:
-Nie zostawiaj mnie, proszę...
-Chcę, żebyś był szczęśliwym. Przy mnie takim nie jesteś - unikałam jego wzroku.
-Ile jeszcze razy mam ci powtarzac, że tylko ty możesz mnie uszczęśliwic? - przyciągnął mnie do siebie tanecznym ruchem.
-Przykro mi, decyzja została już podjęta - odparłam smutno. - Im szybciej się pożegnamy... Tym lepiej.
Nie mógł nic powiedziec, jednak po chwili usłyszałam jego drżący głos:
-Ludmiło... Wiedz, że za każdym razem będę pamiętał tylko o tobie... I kogokolwiek spotkam, będę wiedział, że gdzieś tam patrzysz w to samo niebo. Z ciężkim sercem muszę powiedziec "Żegnaj".
-Wszystko powiedziałeś mi w liście - uśmiechnęłam się.
-Podobał ci się? Nie wiedziałem, czy dobrze dobrałem słowa...
-Był piękny - urwałam po chwili.
Uklęknął i pocałował mnie w dłoń.
-Kocham cię.
-Ja ciebie też, romantyku - odpowiedziałam z śmiechem.
Popatrzył na mnie szklanym wzrokiem - widziałam, że powstrzymuje łzy - z resztą, ja robiłam to samo.
-Pa - rzuciłam i zniknęłam w zamykających się drzwiach.
Ostatni gest, jaki zobaczyłam od niego, to przesyłany całus.
Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie.
Popatrzyłam w okno i widziałam jego postac, trzymającą ręce w kieszeniach.
Było tylko coś nowego w jego sylwetce...
Był pochylony i trzymał w prawej ręce białą chusteczkę, którą ocierał oczy...
______________________