Rozdział 3 ~ "Our World"

Bardzo wam dziękuję, że jesteście :)
Teraz mam kilka odpowiedzi dla kilku użytkowników:
Bardzo dziękuję wiernym czytelnikom bloga ;*
Krótko mam tego bloga, a mimo to nie szczędzicie mi miłych słów:
Ola Pasguarelli
~Veronica
Martu Blanco
Ellie Verdas Pasquarelli 
;*
Teraz mam dla was kilka odpowiedzi:
Martu Blanco - oczywiście dam ci kontakt do siebie :) specjalnie stoworzyłam nową zakładkę KONTAKT, możesz w niej zobaczyc, jakim sposobem możesz się ze mną skontaktowac :)
Ellie Verdas Pasquarelli - zmienię czcionkę na twoje życzenie, jeśli jest ona wg ciebie nieodpowiednia ;)
Powiedz mi tylko, jaką chcesz? ;)

Wielkie podziękowania także dla ANONIMOWYCH użytkowników, którzy nie szczędzili mi komplementów :) Szczególne dzięki dla użytkowniczki, która powiedziała:
,,Chcialbym to zobaczyc w filmie w " Violecie 3 " Tak bardzo chcialabym zebu wzieli twoj scenariusz i nagrali <333 Czakam na kolejne <333 KOCHAM *O*" 
przy drugim rozdziale :)
Nawet nie wiesz jak mi poprawiłaś tym humor ;)
Bardzo dziękuję :)
Cieszę się, że jesteście aktywni na początku bloga - mam nadzieję, że się to nie zmieni :)

Mam dla was jeszcze jedno pytanie:
Chcecie playlistę z piosenkami z Violetty?
Jest taka opcja, że czytając mojego bloga możecie słuchac piosenek :)
Piszcie, co o tym sądzicie i ewentualnie jakie piosenki by się nadawały :D 
Jeśli możecie, ZAOBSERWUJCIE!!! :) 

A teraz obiecany rozdział :)  :

 Piątek, 15.35
Dzień w Studiu zleciał bardzo wolno - w towarzystwie Nati i Fede czułam, jakbym za chwilę miała wybuchnąc z rozpaczy i wyrzucic im wszystko, co mam im do powiedzenia. Jednak nic takiego nie miało miejsca - starałam się ich unikac. Pewnie to przez tę rozmowę z Federico na lekcji tańca - byłam w ciągłej niepewności. Tak bardzo chciałabym, żeby było tak jak dawniej! No, może nie całkiem. Ale Nati u boku i Federico, przy którym zawsze czułam się tak... Bezpiecznie... Czemu te czasy nie mogłyby wrócic? Z jednej strony bardzo bym tego chciała - oni byli dla mnie kimś ważnym, a teraz są przecież niczym... Ale z drugiej - nie chcę byc już tamtą Ludmiłą, która chciała na sobie skupiac całą uwagę i nie miała szacunku do innych. Pewnie jeszcze trochę z niej we mnie zostało, ale to maleńka ilośc, którą posiada każdy człowiek.
Więc oto pytanie:
Chciec czy nie chciec?
Dziecinne, ale skuteczne, byłoby teraz zrobic małą listę...
Dawna Ludmiła by tego w życiu nie zrobiła, ale ta?
Jak widac, ludzie więcej oczekują, niż czegoś chcą.
Rzuciłam w kąt notatnik i kolorowe pisaki. Z naciskiem walnęłam głową w poduszki i głęboko odetchnęłam.
-Uspokoję się dopiero wtedy, kiedy wszystko się rozwiąże - powtarzałam, powtarzałam i powtarzałam. - Ludzie, ja się kiedyś wykończę.
Normalnie poszłabym teraz do Nati, mieszka właściwie obok. Ale nie pójdę, w końcu już się nie przyjaźnimy. Wyszłam na balkon i zobaczyłam samochód rodziców wjeżdżających na parking.
Raz się zdecydowali wrócic do domu na weekend...
Chciałam im pomachac, ale się rozmyśliłam. Coś innego odwróciło moją uwagę.
Nati właśnie wyszła z domu, tuż za nią maszerował Maxi.
-Pa, Maxi - rzuciła.
-Pa - odpowiedział jej.
Ich sposób pożegnania jednak bardziej zwrócił moją uwagę.
 
Najpierw się przytulili, powiedzieli sobie "pa" i nagle... Pocałowali się.
Ciekawe, czy Federico byłby z tego widoku zadowolony...
Nati naprawdę taka jest? Jest taka... Podła?
Najpierw oszukała mnie z pomocą Federico, później oszukała jego samego.
Może ja też źle robiłam, kiedy oszukiwałam innych?
Tak czy siak, nie jest ważne to, co było kiedyś, tylko to, co jest teraz.
Czemu ona mu to zrobiła? Skoro zrezygnował dla niej ze mnie, to...
Nie mogę mu tego powiedziec, przecież mi pewnie nie uwierzy. Z resztą, zniszczyłabym Nati, a tego nie chcę...
Nagle zrozumiałam, że zarówno Nati, jak i Maxi, patrzą się na mnie. W tamtej chwili nie wiedziałam, co mam robic. Czy uciekac i udawac, że nic się nie stało? A może lepiej zostac i pokazac im, że nawet ich nie zauważyłam?
Nawet nie zdążyłam podjąc decyzji, bo Nati już biegła w kierunku mojego domu...
Zabrzmiał dzwonek do drzwi.
W głębi siebie chciałam wykrzyczec na cały głos "Nie otwieraj!" do mojej opiekunki, ale przecież...
Zamknęłam drzwi swojego pokoju.
-Ludmiła, to nie tak jak myślisz, otwórz! - usłyszałam.
Nie wpuszczę jej tutaj, nie po tym, co zobaczyłam...
-Słuchaj, daj mi wszystko wytłumaczyc!
-Co tutaj wyjaśniac? Oszukałaś zarówno mnie, jak i Federico! - nie wytrzymałam.
-Posłuchaj mnie, to dlatego, że...
-Że co?
-Nie mogę ci powiedziec.
-Jeśli nic nie chcesz mówic, to chyba najlepiej by było, gdybyś poszła.
-Ale, Ludmiła, przecież się przyjaźnimy, możesz mi uwierzyc na słowo, że to nic takiego?
-Nie, Nati. Nie przyjaźnimy się już - odebrałaś mi miłośc mojego życia, którą teraz już na zawsze straciłam.
-Kiedy... Może lepiej pójdę - powiedziała słabym głosem.
-No idź! Spokojnie, nie będę tęsknic!
Czyżby znowu odezwała się we mnie dawna Ludmiła?
Zapewne tak...
Ale cóż, wszystkiego się nie pozbędę. Zawsze pozostanę Ludmiłą.
______________________

Wiem, że jest trochę krótki, ale chyba narazie tyle wam wystarczy :) W końcu jutro też coś dodaję :D