Rozdział 70 ~ "Our World"

Dzisiaj rozdział dedykuję... ♥

Akira Rai

Dziękuję za twoje zabawne komentarze, dialogo - monologo i właściwie za wszystko! ;**

Chyba tylko ja potrafię być taka roztrzepana...
Nie dodałam nic od początku kwietnia, więc to już jest jakiś powód.
Pewnie już zdążyliście zauważyć, że nie jestem jakoś specjalnie punktualna...
No cóż, ale tak to jest jak chodzicie na zajęcia dodatkowe i kończycie lekcje średnio o 15.00-16.00, po czym musicie odrobić tonę pracy domowej i uczyć się tej całej matematyki...
Dobra, ale powracam!
Pewnie wiedziecie, że mało nam zostało do końca opowiadania? Myślę, że z 10 rozdziałów i to będzie koniec...
Ale się nie martwcie ♥ Na tym blogu zacznę pisać kolejne opowiadania, więc myślę, że też wam się spodobają... O ile to się wam podoba;))
No... ale co ja tu będę dużo mówić?
Miłego czytania ♥
I mam nadzieję, że rozdział się spodoba i jakoś wynagrodzę tę "nieobecność" <3

Na razie wkleiłam tylko to, co dałam radę.. Wiem, że to mało, jak na tyle nieobecności, ale mam nadzieję, że się nie pogniewacie 

Besos ;*
Patty

PS: wyniki ankiety mówią same za siebie, zdecydowaliście, że tym razem to Ludmile ma się... coś stać :) Nie będę zdradzała, co ^^ Ale macie pewność, że w tym wypadku dotrzymam słowa ♥

 __________________________

Poniedziałek, 13.00

Z perspektywy Ludmiły

-Czemu ty mi to robisz, Marotti?! – wrzasnęłam.

Mężczyzna zaczął uciszać mnie za pomocą gestów. To jasne, że nie chciał, by wyszła z tego większa afera. YouMix pewnie chce, żeby ten związek był ustawiony i by było o nich głośno. Zależy im tylko na promocji, nic więcej się nie liczy… Ani ludzie, ani ich uczucia.

-Ludmiła, pamiętasz, co ci przed chwilą pokazywałem? Tak, właśnie! Kontrakt. I jest w nim mowa, że jako organizacja, dla której działasz, możemy decydować o twoim życiu publicznym i prywatnym.

-Ale nie macie prawa wpływać na to, kogo kocham i z kim jestem – burknęłam wściekła.

-Nie musisz się od razu zakochiwać w Felipe – wyjaśnił cichym tonem, nadal narzucając mi spokój. – I myślę, że to nie jest miejsce na tego typu rozmowy. 

-A o czym tu rozmawiać, co? Ja już postanowiłam. Jeśli macie zamiar w ten sposób mi rozkazywać, odejdę z U-Mixu.

-Ooo.. – zaśmiał się cicho. – Przykro mi, ale to nie jest możliwe. Umowa mówi jasno, że możesz złożyć wypowiedzenie, ale odejdziesz tylko wtedy, kiedy ci na to pozwolimy. A chwilowo potrzebujemy gwiazdy... takiej jak ty. A... o ile się nie mylę.. Ty i wasza szkoła też nas potrzebujecie, szczególnie przy koncercie, który ma uzbierać fundusze dla schronisk. 

Popatrzyłam na niego wzrokiem pełnym niesmaku. Tak bardzo nie chciałam spełniać ich prośby… Przecież… Skoro miałabym rozpocząć związek z tym całym Felipe, to co z Federico? Nie mogę zrywać z osobą, którą kocham, dla chłopaka, którego nie znam. W dodatku z winy głupiego kontraktu.

Ale mają rację… Potrzebujemy wsparcia finansowego z ich strony, inaczej nigdy nie wygrzebiemy się z tych długów, nie uda nam się  wystawić Finału…

-Zgoda. Ale nie zerwę z Fede.

-Jak to nie?! – wzburzył się.

-Kocham go, nie zamierzam przez wasz głupi plan tracić kogoś, na kim mi zależy.

-Nie ma opcji, Ludmiła. Główny cel polega na tym, żebyście z Felipe grali najszczęśliwszą parę pod słońcem, a nikt nie może stanąć wam na drodze.

Zachowywałam zimną krew, moja twarz wyrażała… Tak naprawdę nic. Ale w środku miałam ochotę eksplodować, położyć się na podłogę i jak dziecko krzyczeć „Proszę, Marotti! Pozwól mi być z Fede!”

-Pamiętaj, czemu to robisz – wspomniał. – Uratujesz Studio, uratujesz zwierzęta ze schroniska, wspomożesz swoją karierę.. A z resztą, jesteś do tego zmuszona, bo inaczej wytoczymy ci sprawę.

Moje serce właśnie pękało na drobne kawałki. Jak mogli zrobić mi coś takiego?.. Kiedy moi rodzice podpisywali tę umowę, mówili, że nic takiego mnie nie czeka i mam pełnię praw. A teraz? Dowiaduję się, że muszę zostawić swojego chłopaka? Tak nie może być… Oni w ogóle mogą sobie na to pozwolić?...

Ech, no jasne, że mogą, Lu… Pomyśl no czasem trochę.

-W dupie mam taką karierę – rzuciłam. – Przystaję na waszą umowę, ale moi przyjaciele mają o wszystkim wiedzieć.

Marotti ponownie zaśmiał się tym swoim bezczelnym śmiechem i odparł:

-Nie, nie i nie. To ma być realistyczne, jeśli twoi przyjaciele też uwierzą, to wszystko będzie wydawało się bardziej prawdopodobne.

-Nie możecie mi zabronić im o wszystkim powiedzieć – warknęłam.

-Owszem, możemy. 

Parsknęłam głosem przepełnionym bólem. Wszystko wydawało mi się takie łatwe, a teraz jest coraz gorzej. Jak mogę od tak po prostu rzucić Federico i przekonać wszystkich swoich przyjaciół, że kocham kogoś innego? Przecież to niemożliwe…

-Dobrze… - powiedziałam, chociaż te słowa ledwo przechodziły przez moje usta. 

-Cieszę się, że się dogadaliśmy – odszedł, pewnym krokiem, szczycąc się, że dokonał tego... Że namówił Ludmiłę Ferro do zerwania z jej prawdziwą miłością.

Z perspektywy Diego

Otworzyłem drzwi swojego domu i wszedłem do środka. Liczyłem na to, że zrobię Francesce miłą niespodziankę, ale chyba nie było jej w domu…Nie, na pewno jest. Wszystko na swoim miejscu, kurtka wisi na wieszaku. 

-Kto tam? – usłyszałem jej wołanie z góry.

Teraz już mam stuprocentową pewność, że była w domu. Do moich uszu dotarło, że właśnie schodzi po schodach.

-D-D-Diego? – zapytała niepewnie.

-Nie, włamywacz – uśmiechnąłem się. – Który zupełnie przez przypadek miał klucze.

-Skarbie! – zbiegła do mnie po schodach i zawiesiła na mojej szyi. – Boże, jak tęskniłam.

-Ja też – okręciłem ją wokół i pocałowałem w czoło. – Nie wiesz, jak się cieszę, że wróciłem.

Na jej ustach pojawił się grymas uśmiechu. 

-Jak zamierzasz mi wynagrodzić ten czas?

-Sam nie wiem… Co proponujesz? 

-Mały wyjazd nad jezioro – spojrzała zawadiacko. 

-Okej, spakujmy rzeczy i…

Nagle przerwał mi dźwięk mojego dzwonka. Francesca wywróciła oczami – doskonale wiedziała, co zaraz się stanie.

-O.. hej… No, tak, tak. Jestem teraz w domu. Ale… Nie no, chyba sobie ze mnie żartujesz?! – mówiłem do słuchawki. – Dobra, mam dosyć. Za chwilę będę.

Czarnowłosa popatrzyła w podłogę i przegryzła wargę.

-Fran, bardzo mi przykro, ale…

-Nie musisz się tłumaczyć. Lepiej jedź – burknęła.

-Uwierz mi, że niechętnie cię tu zostawiam, tylko…

-Przestań. Te twoje ciągłe nieobecności same w sobie mnie wykańczają, więc słowa są zbędne.

Obróciła się na pięcie i poszła na górę. Słyszałem tylko, jak trzaska drzwiami od łazienki.

Jedyne, co w tej sytuacji mogłem zrobić, to ponownie wziąć swoją kurtkę i wyjść.

Z perspektywy Francesci

Załamana, zsunęłam się na podłogę koło wanny. Co on sobie właściwie wyobrażał? Że tak po prostu zniknie, pojawi się, po czym znowu będzie mógł wyjechać?

Mam już kompletnie dosyć tego wszystkiego. Dlaczego mi to robi, czemu mnie tak rani?

Wszystko ma swoje granice, już ledwo to wytrzymuję.

Każdego ranka budzę się i widzę, że nie ma go obok.

Każdego południa siadam przy stole, a miejsce niedaleko mnie wciąż jest puste. 

Każdej nocy włączam głupią telenowelę i zdaję sobie sprawę, że na kanapie siedzi tylko jedna osoba. Każdego cholernego wieczoru zasypiam, wtulając się w poduszkę ze świadomością, że i tak nic więcej mi nie pozostało.

Ta sytuacja jest okropna. Zastanawiam się tylko, co by było, gdyby nigdy nie zgodził się na pomoc w śledztwie. Co wtedy?

Z pewnością bylibyśmy udaną parą. Chyba, że to wszystko wpłynęłoby również na to, że on i Lara nadal by ze sobą chodzili.

To jest chore. Naprawdę chore. Czemu zawsze zakochuję się w kimś, kto nie ma dla mnie czasu?

Z perspektywy Federico

-Hej, Ludmiła! – próbowałem pocałować ją w policzek.

-Nie, Federico. Nie.. Proszę cię, musimy porozmawiać – odsunęła się.

To zabrzmiało trochę poważnie… Za poważnie jak na nią.

Złapała mnie za rękę i zaciągnęła do sali tanecznej.

-Co tam chciałaś? – uśmiechnąłem się, żeby przerwać napiętą atmosferę.

-To nie ma sensu.. ciągle próbowałam sobie wmówić, że cię kocham, ale… Nic to nie daje, rozumiesz?! Zawsze myślałam, że jesteśmy dla siebie stworzeni, ale to coś mylnego… Przez miesiąc ukrywałam to, iż tak naprawdę.. Iż tak naprawdę wcale cię nie kocham, Federico…

Złożyłem ręce w pięści na tyle mocno, że paznokcie wbijały się w moje dłonie. 

-Ludmiła, o co chodzi? Powiesz mi proszę?..

-O to, o czym teraz mówię… I żadne twoje słowo tego nie zmieni, jasne? Mam dosyć bycia kimś, kim nie jestem! Nie będę udawała, że cię kocham, choć nie powinno nas łączyć nic poza znajomością…

-To jakiś żart? Gdzieś.. Gdzie są ukryte kamery? – mówiłem. 

Cały drżałem, nie wierzyłem, że to co mówi, może być prawdą. Zawsze myślałem, że mnie kocha… Bo przecież ja sam ją kochałem. Ale czyżby to wszystko, co mówi, było ponurą rzeczywistością?

-Pogódź się z tym, że to wszystko, co pomiędzy nami było… po prostu wygasło. Nie czuję do ciebie już absolutnie nic, od jakiegoś czasu. I cieszę się, że wreszcie mogę to wyjawić.

-Nie mówisz prawdy. Nie, nie.. na pewno nie mówisz. Ta Ludmiła, którą znam, nie mówiłaby tego w taki sposób. Lu, ty taka nie jesteś, proszę, nie udawaj. Jeśli już… to zdradź mi prawdziwy powód.

Grymas na jej twarzy momentalnie zmienił się na wrażliwszy. W jej oczach wyczytałem, że chce mi coś powiedzieć. Ale czemu tego po prostu nie zrobi?

-Dobra.. Chcesz znać prawdę?..

-Tak, chcę. I przyjmę ją, nawet tę najgorszą.

Popatrzyła na mnie, wydawało mi się, że zastanawia się nad pierwszą lepszą wymówkę, byle tylko mnie zadowolić.

-Poznałam kogoś. Nazywa się Felipe, poznaliśmy się w You-Mixie. 

-Chcesz się umawiać… Z jakąś gwiazdeczką?

-Ludmiła Ferro może być tylko z gwiazdą, albowiem sama nią jest. I mam dosyć twoich pouczeń. To ja tu jestem Supernovą, nie ty! I wynocha, nie chcę przesiąknąć twoją zwyczajnością. Ludmiła WYCHODZI!

Odprowadziłem ją wzrokiem aż po same wyjście. Popatrzyłem, czy czasem tam nie przystanęła, po czym usiadłem na ziemi i wybuchnąłem płaczem.

Nie zastanawiałem się na tym, jak to możliwe. Po prostu rozpłakałem się jak małe dziecko.