Rozdział 67 ~ "Our World"

Nie męczyłam się długo z tym rozdziałem, nawet nie wiem, czy jest odpowiedni na skalę tego bloga...
Dobra, trudno.
Przynajmniej dodałam trochę wcześniej, niż zwykle :D To jakieś pocieszenie
Trochę zaniedbałam bloga. Ale powrócę w wielkim stylu... Już niedługo...
Przypominam o konkursie *kliknij*
Życzę powodzenia wszystkim uczestnikom ;)

Rozdział 66. był mało popularny... Pewnie wiąże się to z tym, że zmieniłam szablon i wyświetlenia oraz wszystko pozostałe, znacznie spadły.. 

No cóż, więc powracam do dawnego wyglądu ;))
Dzisiaj szybciutko... Rozdział też krótki...
 
Więc dziękuję za każde wyświetlenie i komentarz <3



Poniedziałek, 10.22

-Ludmiło, twój pomysł jest powalający! – zachwycił się Pablo. – Zyskamy sponsorów, wywiążemy się z długów, porozsyłamy zaproszenia, ogłoszenia do gazet i co najważniejsze.. pomożemy potrzebującym.

-Dziękuję Pablo, ale bez przyjaciół i tak bym nic nie zdziałała – uśmiechnęłam się. – I głównie bez Fede.

Włoch, słysząc moje słowa, objął mnie jeszcze mocniej swoim ramieniem. Ale prawdą jest, że gdyby nie on, to nic nie byłoby tak, jak jest.

-Musi od zaraz zacząc kampanię reklamową i poinformować uczniów o małej zmianie planu. Gratulację, Ludmiła, spisałaś się na medal – oznajmił i zniknął w głębi korytarza.

-Jestem z ciebie dumny – powiedział Federico.

-Ty? Ze mnie? – zaśmiałam się. – Przecież to też twoja zasługa.

-Wiesz.. Nie żałuję, że dałem ci kiedyś drugą szansę. I cieszę się, że tyle razy otrzymałem ją od ciebie. Zmieniłaś się. Na lepsze.

-Dla ciebie wszystko – pocałowałam go w policzek.

-Właściwie, to kochałem cię już wcześniej – przypomniał. – Ta cała przemiana nie była konieczna, bo czy jesteś dobra, czy zła… Nie robi mi to różnicy. Ważne, że po prostu jesteś.

-Ale ty czasem poematy wygłaszasz – parsknęłam. – Chodź, bo się spóźnimy na zajęcia z Gregorio.

-Pewnie – rzucił. – Ale mam do ciebie sprawę.

Obróciłam się do niego i uniosłam brwi.

-Jaką?

-Wieeesz… - powiedział nieco piskliwym, zdenerwowanym tonem. – Chciałem ci tylko powiedzieć, że bardzo cię kocham. I już nic nas nie rozdzieli.

-Możesz powtórzyć, nie dosłyszałam? – zachichotałam ironicznie.

-Ludmiła… - odparł. – Skoro tak cię oczarowałem, to specjalnie dla ciebie powtórzę. Bardzo cię kocham i już nic nas nie rozdzieli.

-Oczarowałeś? Tak jest, zawsze i wszędzie.

-Ale nie bardziej, niż ty mnie? 

-Ty bardziej.

-Niee, ty, ślicznotko - zaśmiał się.

-Niech będzie remis – uniosłam kąciki swoich ust. – Ale i tak mega z ciebie słodziak.

-Za to ty jesteś moją księżniczką.

-Nie musisz przypominać, to słowo tylko z tym będzie mi się teraz kojarzyło.

-I prawidłowo – uśmiechnął się i pocałował mnie czule.

Z perspektywy Priscilli

Powoli weszłam do domu. Byłam na zakupach, Violettcie na pewno spodoba się sukienka, którą wynalazłam dla niej na poprawę humoru. Biedulka… Naprawdę musiała się ucierpieć po tym wypadku… Przecież tyle pięter… Cud, że nic poważnego się nie stało, mogła przecież wylądować na wózku.

-German – zawołałam. – Jesteś w domu?

Cisza.

-Olga, Ramallo?

Znowu cicho.

Wyszłam z domu, wyglądając na ogród. Zobaczyłam tam Castillo, który stał przy murze wraz z jakąś kobietą. 

Nie dowierzając, zmrużyłam oczy. Zawzięcie o czymś rozmawiali. Przyglądałam się przez chwilę, a później stwierdziłam, że jeszcze mnie zauważy, więc weszłam do środka i wyjrzałam przez okno. Gdy skończyli rozmowę, pocałował ją w dłoń i przytulili się po przyjacielsku.

Czyżby on… Kogoś sobie znalazł?

Byłam zazdrosna o Angie, a tu proszę… Jakaś szczupła brunetka skrada jego serce. Muszę się dowiedzieć, o co tu chodzi. Bo jeśli zakochał się w kimś innym, to po co mielibyśmy brac ślub?..

Dobra…

Nie zakładaj nic, Priscilla, jeśli nie znasz prawdy. Spokojnie, tak?

Z perspektywy Rebeki

-Wyjdź stąd, rozumiesz?! Nie mogę o tym więcej rozmawiać! – ryknęłam do chłopaka.

-Musisz mi powiedzieć, rozumiesz? Zagraża nam niebezpieczeństwo, tobie również.

-Zostawcie mnie wszyscy w spokoju, to miało być jednorazowe i …

-Jednorazowe? – skrzywił się Andres.

-Źle mnie zrozumiałeś… - próbowałam się wycofać.

-Jestem trochę rozkojarzony, prawda. Ale nie głuchy – westchnął oburzony. – Zrozum, ja… Nie mówiłem ci wszystkiego.

Popatrzyłam na niego.

-Tak naprawdę.. Zakochałem się w tobie. I chociaż ciężko mi to przyznać, bo zwykle nie udawało mi się z dziewczynami, to… Chciałbym, żebyś wiedziała. A skoro nie masz do mnie zaufania i nie chcesz mi pomóc..

Zawrócił i zszedł z kilku schodków wejściowych.

-Andres – zawołałam, kiedy stał na ogrodowej ścieżce. – Powiem. Wszystko ci opowiem.

Podszedł do mnie szybkim krokiem i objął.

-I jeszcze… Ja też cię kocham – uśmiechnęłam się, po czym nasze usta złączyły się w pocałunku.

Z perspektywy Leona

Stojąc za drzwiami szpitalnej sali, w której znajdowała się Francesca i Violetta, słyszałem wszystko co do słowa. Ich rozmowa z Diego i Larą była dosyć dziwna… Ale co z tego. Już wiem, czyja to sprawka.

Jak ona mogła to zrobić?

Jak mogła tak skrzywdzić Violettę?

Nerwy omal mi nie puściły, natychmiast wybiegłem z budynku i, odpalając silnik samochodu, zastanawiałem się tylko, jak dowiedzieć się prawdy.

-Gery! – krzyknąłem do niej drugiego końca korytarza Studio. 

-Tak, Leon? – uśmiechnęła się.

-Czemu to zrobiłaś, co?! – warknąłem, podchodząc do niej szybko. – Czemu zrzuciłaś ją z tych schodów?!