Rozdział 66 ~ "Our World"

Jejkusiu, przepraszam Was bardzo bardzo bardzo....
Rozchorowałam się niemiłosiernie, nie byłam w stanie chociaż na chwilę ruszyc się z tego przeklętego łóżka (a ja nienawidzę cały dzień się wylegiwac i kompletnie nic nie robic).
Blog, na którym dopiero zaczynam pisanie... http://zdecydowanie-za-blisko.blogspot.com/
Na nim jeszcze się wyrobiłam i dodałam kolejną częsc...
Ale tutaj za każdym razem chcę was zaskoczyc czymś nowym, wymyślic jakiś ciekawy wątek, który przykuje uwagę.
Staram się dla tego bloga, ale kiedy już skończył mi się "zapas rozdziałów" (wklejałam je migusiem z Worda, kiedy nie mogłam napisac), to zaczynam nie wyrabiac.
Uwierzcie mi, nie jestem w stanie słowa wypowiedziec, chyba, że tylko wyszeptac - tak mi gardło usycha.
Z resztą, w moim życiu tyle się dzieje, że zwyczajnie nie nadążam.
Okej, ale dosyc o tym.

Zmieniłam szablon! Nie wiem, czy jest lepszy, ale wg mnie chyba lepiej się będzie czytało... zobaczymy :)

Jeśli chodzi o rozdział, jest spoko :D Pisany na szybko, prawda, i nie wiem, czy wam się aż tak spodoba, ale co tam... Będzie okej.

Dziękuję, że mam wspaniałych czytelników i czytelniczki. Każdy z was czymś się tutaj odznacza i ma swoją 1/40 czy tam 1/100... nie wiem ile osób mnie czyta.... W każdym razie, dziękuję, że jesteście ze mną przez te 66 rozdziałów. Komentujecie, czytacie, wczuwacie się w bohaterów, kibicujecie parom lub denerwujecie się na wrogów postaci... To wiele znaczy. Bo ja uwielbiam pisac, nie myślcie sobie

Niee, to nie jest żadne pożegnanie. Po prostu przyszło mi do głowy, żeby to napisac. Tak o, po prostu

To tak.. Teraz szybko piszę rozdzialik i później lecę stworzyc jakiś nowy OS na http://enjoy-your-life-and-never-give-up.blogspot.com/

Okej... To chyba tyle
Mam nadzieję, że wam się spodoba
Dziękuję! ♥

66. Poniedziałek, 03.20

Moje zimne stopy stanęły na barierce balkonu. Wyjrzałam na otoczenie, podziwiając widok miasta nocą. Nadal nie mogłam przyswoić tego, co właśnie się stało. Vittoria… Ta mała szlama, która odbiera mi całą radość z życia. Vittoria…. Ta, która niszczy absolutnie wszystko, co mi się w życiu dobrego przytrafiło. Już dłużej nie wytrzymam, jeśli to będzie się miało tak toczyć.

-Wszystko w porządku, księżniczko? – usłyszałam za sobą.

Obróciłam głowę z malującą się na twarzy obojętnością.

-Można tak powiedzieć. Ale póki ona żyje, to nigdy nie będzie dobrze.

Podszedł do mnie i objął mnie, a ja wtuliłam się w jego tors. Potrzebowałam jego obecności, bo bardzo, bardzo, bardzo mi go brakowało. Niby się od siebie nie oddaliliśmy, ale… Ostatnio każda sekunda bez Federico jest dla mnie męczarnią. Czy to przeznaczenie mówi mi: „On jest tym jedynym, to jego kochasz nad życie, bez niego to wszystko nie ma sensu”? A może po prostu to ta rutyna?... Nie, niemożliwe. Obstawiam to pierwsze.

-Kocham cię, wiesz? – wyszeptał. – I Luna chciałaby, żeby to wszystko dalej się toczyło. Żebyśmy byli razem, ja i ty. Uwielbiałem tego psiaka, wiesz przecież. I ty tak samo… A ona przy nas poznała smak życia. I zmarła w imię tego, byśmy to my mogli dalej trwać. Wiesz, że wybiegła tam celowo? Chciała powstrzymać Vittorię. Ale skąd taka mała psina mogła wiedzieć, jakie to niebezpieczeństwo?

-Twoje puenty czasem dobijają, wiesz? Nigdy nie będę umiała się tak wysłowić. Ale masz rację. Jej nie ma po to, żebyśmy to my mogli dalej trwać.

Federico umiał mnie pocieszyć. Zawsze i wszędzie, o nie wiadomo jakiej porze. To przy nim czuję, że żyję, że mam po co. Ale mimo to wszystko, brakuje mi Luny. Mój pierwszy pies, gdyż rodzice nigdy nie pozwalali mi mieć zwierząt.

Jak ja się cieszyłam, że Federico dał mi tę szansę… Żebym mogła poznać to uczucie, jakie towarzyszy ci, gdy dajesz takiemu pupilowi okazję na lepsze życie.

-Feder, mam pomysł – odezwałam się, gdy pocałował mnie w policzek. – Zorganizujemy koncert.

-Jaki koncert, księżniczko?

-Koncert. Śmierć Luny tylko bardziej utwierdziła mnie w przekonaniu, że zwierzęta zasługują na drugi dom. Pojeździmy po mieście, podpiszemy umowy z potencjalnymi sponsorami i fundacjami, a także pójdziemy do tych wszystkich schronisk i zaproponujemy pomoc.

-I to jest twój pomysł na przedstawienie na koniec roku?

-Nie tylko przedstawienie na koniec roku, ale także mała… Reklama. Chcę pomóc. Pragnę zaoferować im coś od siebie i pokazać, że Studio pomaga tym, którzy tego potrzebują.

-Pablo na pewno się spodoba ten pomysł.

-Musi – uśmiechnęłam się. – A nawet, jeśli nie, to sama to zorganizuję. Dzisiaj na zajęciach zaprezentuję mu tę opcję.

-Mam nadzieję, że się uda – pokazał zęby w szczerym uśmiechu. – Twój psiak jest z ciebie dumny.

Popatrzyłam do góry.

-Chciałabym, żeby tak było – odezwałam się, ciągle wlepiając wzrok w gwieździste niebo. – Wiem, że zawsze przy mnie będzie.

Z perspektywy Violetty

Szybkim ruchem podciągnęłam się ku górze. Cała byłam zgrzana i nie miałam zupełnej kontroli nad tym, co robię. Gdzie ja jestem? Co to za białe, puste pomieszczenie? I co ja tutaj robię? Szpital!

Tak… Przecież spadłam ze schodów.

-FRAN! Francesca, ratuj! – krzyczałam bez opamiętania.

-Violu? – zawołała przestraszona. – Jeju, nareszcie! Uspokój się, cii… Co jest?

-Wszystko sobie przypominam… Pamiętam, kto mnie zrzucił.

-Co? Violetta, mów.. Szybko.

Z perspektywy Natalii

-Ale jak to „Odwołuję zaręczyny!”? Natalia, musisz mi to wszystko wyjaśnić! – spanikował.

-Nie ma czego wyjaśniać… Mam dosyć twojej rodziny, jeśli to się tak dalej potoczy, to nawet nie będziemy mogli być razem. Co to w ogóle za pomysł, żeby angażować twoją matkę w to, co nas łączy?

-Przecież ona nie decyduje o tym, co do siebie mamy. Nie ma wpływu na nasze plany.

-Ależ oczywiście, że ma!

Moja twarz przybrała chłodną barwę.

-Tak bardzo starałam się jej zaimponować, żeby w końcu mnie polubiła, żeby pozwoliła nam być szczęśliwymi… Nie zauważyłam przy tym, że to zupełnie nie ma sensu.I popatrz, do czego doszło. Zwyczajnie mnie z tobą poróżniła.

-Kiedy musisz do mnie wrócić , ja bez ciebie…. Naty, ja bez ciebie to nie ja!

-Będziesz musiał sobie poradzić. Twoja mama i tak pewnie teraz głupio się ze mnie śmieje i triumfuje swoje zwycięstwo.

-I ty chcesz jej na to pozwolić? Naty, znam cię nie od dzisiaj, to nie jesteś ty! Nie odpuszczasz tak łatwo, przecież wiem.

-Zastanawia mnie, czemu to mówisz. To jej wina, że nie akceptuje tego, co nas łączy! Żyłam w stresie, a jak wyobrażam sobie, że ma tak być do końca, to mam dosyć.

-Porozmawiam z nią…

-Nie, to nic nie da. Pogódź się z moją decyzją.

Podeszłam do niego i pocałowałam w policzek.

-Kocham cię, Maxi. Ale jeśli mam objąć twoje nazwisko, to muszę na nie zasługiwać.

-Ależ zasługujesz, młoda damo – usłyszeliśmy gdzieś z tyłu.

Obróciłam się szybko i ujrzałam Matildę z dumnym wyrazem twarzy.

-Synu, mógłbyś nas na chwilę zostawić?

Skinął głową i natychmiast wyszedł z salonu. Jego mama natomiast westchnęła głośno i usiadła standardowo na swoim fotelu.

-Natalio, przepraszam cię, za swoje zachowanie.

-Skąd taka nagła zmiana? – parsknęłam.

Spojrzała nieco wściekle, ale też łagodnie.

-Rozmawiałam z twoim ojcem i doszliśmy do wniosku, że…

-Chwila.. Dopiero teraz to do pani dotarło? Wydzielałam z siebie siódme poty, włosy z głowy sobie wyrywałam, żeby było dobrze. Tak bardzo zależało mi, żeby mnie pani polubiła… A to dotarło dopiero wtedy, kiedy porozmawiała pani z moim tatą?

-Musieliśmy wyjaśnić sobie parę rzeczy. Niepotrzebnie owijałam w bawełnę, mogłam ci powiedzieć, czemu czuję do ciebie niechęć. Uwierz mi, to była czysta złość.. Skończył się związek mój i twojego ojca… Cóż, miałam mu za złe.

-Wie, pani, że mogła zniszczyć szansę Maxiego na miłość? Naprawdę go kocham, nie chciałam pozwolić, żeby to się stało, ale nie mogę tak żyć.

-Wiem, wiem, słońce. Dlatego przepraszam cię za wszystko: za to, jak się zachowywałam i co robiłam, żeby wam to utrudnić. Zależy mi na tym, żeby on był szczęśliwy, dlatego dziękuję, że mu to umożliwiasz. Maximiliano cię kocha, widzę to za każdym razem. Żałuję, że to tak się potoczyło. Wybaczysz mi, Natalio?

Przyjrzałam się kobiecie z obojętnością. W zasadzie.. Dawała mi wiele powodów do wściekłości. Ale nie potrafię jej tego wypominać.

-Wybaczam – uśmiechnęłam się słabo.

-Dziękuję – rozpromieniła się. – Wiele to dla mnie znaczy.

Pokiwałam głową z radosną miną.

-Ale nie zrywasz zaręczy? – zapytała, podnosząc brwi.

-Nie, skąd… Nie mam powodu.

-Czy ja dobrze słyszę? – w rogu pojawił się Maxi.

-Oj, skarbie – odezwała się.. moja „mama” ? – Jeśli nas podsłuchiwałeś, to masz nie lada kłopoty.

-Właśnie… Z mamą i narzeczoną się nie zadziera - dodałam.

Cała nasza trójka zaśmiała się cicho.

I chyba właśnie zyskałam spokój, którego pragnęłam…

Z perspektywy Lary

-Mówię ci, już prawie go mamy - szepnęłam, kiedy oboje skradaliśmy się do biura.

-Coś mi tu nie gra... On chce, żebyśmy się dowiedzieli. Żebyśmy starali się odkryć jego sekret, ale też, by nam się udało... Dziwny typ.

-Racja, coś tu jest nie halo... - podłożyłam kartę magnetyczną do skanera, a drzwi momentalnie się odblokowały. - Ale może to jakaś choroba. Psychopaci tak mają, nie? Musimy się więcej dowiedziec na ten temat w agencji.

Powoli weszliśmy do środka.

-Wiązki laserowe? - zapytał Diego.

-Zaraz się przekonamy - wyciągnęłam z torebki kosmetyczkę.

-Lara, nie czas na malowanie się. Poważna sprawa.

-Przecież wiem, idioto - parsknęłam, wyjmując puder. - To jest jej część.

Dmuchnęłam w kremowy, sypki kosmetyk, po czym pył rozprzestrzenił się w całym pomieszczeniu. W skutek tego, tuż przed nami, ukazały się krwistoczerwone, świecące kreski.

-Czasami się ciebie boję - odezwał się do mnie.

-Dobra, nie marudź. Wystarczy tylko przedostać się na drugą stronę i przeszukać półki.

-Jeśli chcesz, to mogę iść pierwszy, no bo w końcu dżentelmen....

Zanim zdążył cokolwiek dopowiedzieć, już czekałam na niego na drugim końcu pokoju.

-Tak, właśnie. Zdecydowanie się ciebie boję.

Szybko znalazł się tuż obok mnie i zabrał za dolne półki w meblu.

-Gdy coś znajdziesz, od razu daj znak – powiedział.

-Chyba wiem – zaśmiałam się ironicznie i przeszukałam szuflady.

Zobaczyłam wystający od rogu prostokąt, oprawiony w czarną skórę. Był podpisany… Chyba łacina. Wysunęłam go trochę i niemal natychmiast znalazł się w moich rękach.

-Co to jest? – spytał.

-Jakiś dziennik – przewracałam kartkę po kartce. – Ale rozumiem tylko te dziwne obrazki... absolutnie wszystko jest w obcym języku, to chyba coś z łaciny albo…

-Wydaje mi się, że znaleźliśmy to, czego szukaliśmy. Powinniśmy zanieść to do biura i poprosić jakiegoś pracownika, żeby pomógł nam to przetłumaczyć.

-Może znajdziemy coś więcej?

Nagle usłyszałam cichą wibrację w kieszeni towarzysza.

-Rozłącz się, zgłupiałeś? Mieliśmy nie zabierać telefonu na misję!

-Może to coś ważnego – wyciągnął komórkę z jeansów. – Francesca dzwoni…

-To.. Odbierz.

Nacisnął zieloną słuchawkę.

-Francesca? – wyszeptał. – Co się stało?

-Musicie natychmiast przyjechać… Violetta zna sprawcę.

-Kto to jest? Mów, szybko!

-Ta osoba… Ta, która uczestniczy w tym spisku… To…